18. Koniec pięknej bajki

No i stało się. Irina Ross oraz Olivier Giroud nie są już razem. Informację tą potwierdziła managerka piosenkarski, Carla Mitchell, która – zaraz potem – straciła swoje stanowisko.

Ale od początku…

Ostatnie miesiące nie były łatwe dla młodej piosenkarki. Gwiazda zakończyła europejską trasę koncertową, później poznała francuskiego piłkarza, z którym miała różne wzloty i upadki. Ostatecznie ta dwójka pokonała wszystkie przeciwności losu i stworzyła udany związek. Para była bardzo w sobie zakochana, zyskała sympatię fanów muzyki i kibiców piłki nożnej, jednak później coś się zaczęło psuć. W międzyczasie pojawiły się plotki o konfliktach rodzinnych Ross, które nie miały w sobie źdźbła prawdy.

Jakby tego było mało, Irina ostatnimi czasy nie brylowała na scenie. Kilka jej koncertów akustycznych nie wypaliło, ale festiwal sylwestrowy w wykonaniu Ross okazał się rewelacją. Skoki formy były spowodowane nieprawdziwymi informacjami, które rozsiewała „bliska osoba” z otoczenia gwiazdy.

„Dziennik londyński” już wie, że nie wszystko co pojawiało się na łamach naszego dziennika było prawdą. Za wszelkie wyrządzone przykrości przepraszamy, zarówno Irinę Ross, jak i jej byłego chłopaka Oliviera Giroud oraz wszystkich bliskich z otoczenia tej dwójki.

Irina Ross była młodą, przebojową, pewną siebie piosenkarką, która swoją muzyką i talentem zdobywała europejskie listy przebojów. Była sympatyczna i przyjaźnie nastawiona do ludzi, kochała swoich fanów i życzliwych jej dziennikarzy, i właśnie to było przyczyną jej wielkiej popularności. Zawsze starała się być fair wobec innych, na scenie dawała z siebie wszystko, bo wiedziała, że to wiele znaczy dla kochających ją ludzi. Nigdy nie pokazywała słabości, ukrywała smutek i niemoc, była silna i twarda, a wszystkie wyzwania i przeciwności przyjmowała „na klatę”.

Taka była Irina Ross. Jednak Irina Rossenberg była zupełnie inna.

Pod maską supergwiazdy skrzętnie ukrywała swoją prawdziwą twarz. Show-biznes ją wzmocnił, ale nie wystarczająco. Nie udało jej się przejąć cech super przebojowej piosenkarski. Irina tak naprawdę była zagubioną, małą dziewczynką, która nie nauczyła się żyć i kochać, bo swoje nastoletnie lata spędziła na ciężkiej pracy i dążeniu do sukcesu. Nie zaznała prawdziwej przyjaźni ani miłości. Nie radziła sobie z własnymi uczuciami. Zawsze otaczał ją gruby płaszcz Carli, który chronił ją przed złem i nienawiścią. Nie miała możliwości uczenia się na błędach.

Irina zagubiła się we własnym życiu. Kiedy światła jupiterów zgasły, a ona zeszła w cień, trudna i szara rzeczywistość ją dopadła i zweryfikowała wszystkie błędy Carli. Dziewczyna zbyt pochopnie podejmowała decyzje, działała instynktownie i bez zastanowienia. Sądziła, że takie zachowanie jest właściwie, bo tego nauczyła ją agentka. Wmówiono jej, że wszyscy ludzie, który z nią bezpośrednio nie współpracują chcą ją zniszczyć i skrzywdzić. I właśnie to było głównym powodem jej zachowania. To właśnie dlatego zniszczyła związek z Olivierem. Nie potrafiła mu dostatecznie zaufać. Każdy jego błąd traktowała jako wykroczenie przeciwko niej.

Irina nie potrafiła wybaczyć sobie tego, że zniszczyła jedyną rzecz, która była prawdziwa w jej życiu. Aaron miał rację, mówiąc, że Olivier kocha ją niezależnie od statusu, pieniędzy czy wyglądu. Był z nią, bo po prostu ją lubił. A ona to zniszczyła. I nie było odwrotu. Wiedziała, że Francuz jej tego nie wybaczy. Wiele razy robiła mu awantury, błędnie interpretowała jego słowa i czyny. On nic nie zrobił, po prostu chciał dla nich jak najlepiej. Starał się jak umiał. Dopiero teraz dotarło do Iriny, że to ona stanowiła podłoże wszystkich konfliktów. Nie miała rodziców, rodzeństwa, ciągle przebywała w towarzystwie Carli, która utwierdzała ją w przekonaniu, że jest pępkiem świata. A w związku nie można oglądać się tylko na siebie.

Był zimny, ciemny wieczór, który powoli przemieniał się w noc. Wiał nieprzyjemny wiatr, a z nieba sypał biały puch pasujący do styczniowej pogody. Ulice były coraz bardziej opustoszałe, ludzie pośpiesznie wracali do domów, gdzie mogli znaleźć odrobinę ciepła. Także tego rodzinnego. Jednak Irinie pogoda nie przeszkadzała. Nie miała do kogo wracać. Kłótnia z Aaronem, konflikt z rodzicami, awantura z Carlą, zerwanie z Olivierem – wszystko to dostatecznie spowodowało, że dziewczyna miała dosyć własnego życia. Została sama jak palec. I była tak zrozpaczona, tak bezradna, że nawet nie umiała zabrać się za naprawianie relacji z bliskimi.

Spacerowała samotnie przez ciemne ulice Londynu. Po policzkach spływały jej łzy, które pod wpływem niskiej zimowej temperatury, szybko zamieniały się w lodowe koraliki. Od kilku dni unikała ludzi. Nie wiedziała gdzie jest jej telefon. Prawdopodobnie zgubiła go gdzieś w parku, kiedy w ciemną noc biegła przed siebie zapłakana i zdruzgotana. Był to jej sposób na odreagowanie, jednak mało skuteczny. Rzadko pojawiała się w domu. Schronienie znajdowała w ciepłych bramach lub w „Soul Cafe”, z którego jednak zrezygnowała, kiedy tylko klienci zaczęli ją rozpoznawać. Irina całkowicie odcięła się od ludzi, bo uważała, że nie ma sensu się z nimi bratać skoro wszystkich krzywdzi.

Całkiem straciła chęci do życia. Nic nie sprawiało jej radości. Nie umiała wrócić do pisania muzyki, do prób z zespołem. Nie chciała tego, bo już nie miała dla kogo to robić. Fani przestali się liczyć. Nie miała ochoty sprawiać im radości skoro sama była nieszczęśliwa.

Szła ulicą, przyglądając się ludziom. Staruszkowie pędzący ile sił w nogach do domu, aby tylko ukryć się przed padającym śniegiem. Zakochani, młodzi ludzie trzymający się za ręce i chowający je do jednej kieszeni, aby nie zmarznąć. Dzieci uciekające przed rodzicami, aby tylko przez chwilę porzucać się śnieżkami. Wszyscy zmierzali do domów, aby spędzić wieczór w swoim towarzystwie. A ona, nie zważając na mróz, który już całkowicie przesiąkł przez jej ciało, desperacko szła przed siebie, mając nadzieję, że zaraz zdarzy się jakiś nieszczęśliwy wypadek, który ukróci jej cierpienie. Ale jak na złość była zbyt ostrożna, aby dać się potrącić przez samochód.

W tej chwili pragnęła jedynie Oliviera, ale była zbyt dumna, aby do niego pójść. Bardzo go skrzywdziła i zasłużyła sobie na to cierpienie. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. To prawda, że ją oszukał, ale była w stanie zrozumieć jego obawy względem byłej żony i dziecka. Nie powinien tego przed nią ukrywać, ale przecież byli dorosłymi ludźmi i razem przeszliby przez wszystkie utrudnienia. Posądziła go o donoszenie do prasy, a tymczasem on był wobec niej lojalny. I bardzo ją kochał. Żałowała, że wszystko popsuła. Już nie będzie w stanie odzyskać jego zaufania i jego miłości. Miała wspaniałego mężczyznę, a teraz pozostało po nim jedynie piękne wspomnienie.

Znalazła się na moście Waterloo. Miała stąd przepiękny widok na London Eye, które bardzo lubiła. Przypomniały jej się pierwsze randki z Olivierem, który zabierał ją właśnie w takie miejsca. Ogromny diabelski młyn był ich ulubionym miejscem, bo zaszyci w małym wagoniku zdani byli tylko na siebie. Nie otaczali ich fani ani kibice. Byli sami, anonimowi i piekielnie w sobie zakochani.

Irina spojrzała na przepływającą poniżej Tamizę. Na wodnej tafli unosiły się większe i mniejsze kawałki lodu. Wyglądało to jak przepiękna mozaika. Widok przysłaniały dziewczynie stojące w oczach łzy, ale doskonale zauważyła, że woda niemalże stała w miejscu. A jej temperatura z pewnością wynosiła niewiele stopni ponad zerem.

Blondynka wzięła głęboki wdech i rozejrzała się wokoło. Była sama na moście, dlatego też bez wahania postawiła nogę na balustradzie. Miała wszystkiego dosyć. Źle się czuła w swoim ciele, nie miała do siebie szacunku. Nie widziała sensu w swojej egzystencji. Nie potrafiła normalnie funkcjonować, nie odnajdowała w sobie pozytywnych emocji. Nie chciała żyć w ten sposób, dlatego też w głowie pojawił się jej szatański plan.

Kiedy złapała równowagę, dołożyła drugą nogę i zwinnie przeszła na drugą stronę barierki. Głośno załkała, spoglądając w dół. Z jej oczu, wprost do rzeki, spadały słone łzy, które były oznaką smutku i żalu. Spojrzała na rozgwieżdżone niebo i ponownie zapłakała. Z jej gardła wydobył się przeszywający serce dźwięk, okropny bolesny krzyk, mający być pożegnaniem ze światem. Jeden krok i wszystko się skończy. Jeden krok i znajdzie się w zupełnie innym, obcym świecie, gdzie nie będzie już nic.

- Irinko…

Pragnęła tego teraz tak bardzo, że kiedy usłyszała delikatny kobiecy głos pomyślała, że to anioły wołają ją z zaświatów.

- Irinko, nie rób tego. Proszę cię.

Blondynka odwróciła wzrok od swoich stóp i spojrzała w stronę głosu. Zamazany obraz uniemożliwiał jej rozpoznanie kobiety, ale kiedy ta podeszła nieco bliżej, Irina zauważyła własną matkę z wyciągniętą w jej stronę dłonią.

- Irinko, daj mi rękę, proszę… – załkała.

- Mama?

- Tak, kochanie. To ja. Proszę cię, nie skacz. Podaj mi rękę.

- Nie mogę – zapłakała i ponownie spojrzała w dół. – Nie mogę, mamo, wybacz mi. Nie mogę tak żyć. Wszystko straciłam.

- Kochanie, wszystko będzie dobrze. Wszyscy cię szukamy od kilku dni.

- Olivier mnie nienawidzi, mamo.

- On cię kocha, Irinko. Zamartwia się o ciebie i od zmysłów odchodzi. Całą policję postawił na nogi, wszędzie cię szuka.

- Naprawdę? – Irina spojrzała na matkę wzrokiem pełnym nadziei i niedowierzania. – Nie okłamujesz mnie?

- Wiem, kochanie, że nie jestem idealną matką. Popełniłam wiele błędów, których mi pewnie nigdy nie wybaczysz. Ale zależy mi na tobie i na twoim szczęściu. I jeśli mówię, że ten chłopak cię kocha, to tak właśnie jest, kochanie. Podaj mi rękę, proszę. – Kobieta zrobiła jeszcze jeden krok, aby móc dotknąć córki. – Obiecuję, że wszystko będzie dobrze – dodała, głaskając ją po dłoni.

Irina przyglądała się matce. Na ich twarzach malował się ból i strach, ale również nadzieja.

Blondynka ostrożnie odwróciła się w stronę barierki i pozwoliła, aby starsza kobieta pomogła jej przez nią przejść. Obydwie runęły na ziemię, ale nie miało to większego znaczenia. Z płaczem rzuciły się sobie w ramiona. 

__________

To chyba najsmutniejszy rozdział jaki kiedykolwiek napisałam. Nie wiem jak Was, ale mnie wzrusza. I bardzo mi się podoba :)  
 

Krótka notka także TUTAJ.