17. Tajemnice z przeszłości

 

We wczorajszym wydaniu dziennika pisaliśmy państwu o Irinie Ross i jej kłopotach rodzinnych. Niestety nie udało nam się rozwiązać tej zagadki i prawdziwie powody tego konfliktu nie są nam jeszcze znane. Dziś dowiadujemy się kolejnych rewelacji, które mają związek z młodą piosenkarką.

A właściwie nie z nią samą, ale z jej chłopakiem, francuskim piłkarzem Olivierem Giroud.

Jak donosi nasz informator Francuz ma za sobą nieudane małżeństwo, które wciąż oficjalnie nie zostało zakończone. Piłkarz jest w separacji z małżonką, która nazywa się Lorie Sardou. Jakby tego było mało para ma dziecko! Mały chłopiec urodził się dwa lata temu. Obecnie wychowywany jest przez swoją matkę mieszkającą w Montpellier.

Zapewne dziwi państwa ta wiadomość, „Dziennik londyński” również był zaskoczony. Zwłaszcza tym, że dziewczyna taka jak Ross: młoda, zdolna, wyzwolona, związała się z mężczyzną, który ma tak bujną przeszłość i zobowiązania rodzinne. Ale jak nie trudno się domyślić, jej zachowanie jest zrozumiałe, bowiem Irina o niczym nie wiedziała!

Ciekawi jesteśmy jak teraz potoczą się losy tej dwójki. Para do tej pory wyglądała na zgraną i kochającą się, jednak tajemnice z przeszłości mogą wszystko zmienić.

Irina porwała kolorową gazetę na strzępy i wyrzuciła ją do kosza. Była roztrzęsiona, z oczu natychmiast zaczęły lecieć jej słone łzy. Czy to o tym mówiła wczoraj Amelie? Czy to właśnie o tym miała się dowiedzieć w swoim czasie? Jaka głupia była!

Dziewczyna chwyciła za wazon z kwiatami i rzuciła nim o podłogę.

Była wściekła na samą siebie, na swoją naiwność. Miała sławnego chłopaka, wszystko mogła sprawdzić w sieci. Dziwiło ją, że afera z małżeństwem wyszła dopiero teraz, ale widocznie była to bardzo starannie ukrywana informacja. Zaufała mężczyźnie, który powtarzał, że ją kocha. Tak bardzo pragnęła tego uczucia, że wszystko wokół przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Zaślepił ją ten związek do granic możliwości, a teraz miała za swoje.

- Wszystko w porządku, Irinko? – zapytała pani Margarett, zaniepokojona odgłosami dobiegającymi z pokoju dziewczyny.

- Tak. Stłukłam wazon, przepraszam.

- W porządku. Zaraz to sprzątnę.

Kiedy kobieta poszła po zmiotkę, w mieszkaniu rozległo się pukanie. Irina stanęła w drzwiach i złowrogo patrzyła na swojego byłego chłopaka. Miał minę zbitego psa. Smutek z niego emanował. Bał się tego co nastąpi.

- Czego tu chcesz? Mało zamętu zrobiłeś w moim życiu?

- Pozwól mi się wytłumaczyć.

- Nie chcę cię słuchać.

- Irina… – powiedział i wszedł do środka.

- Olivier! Ty masz żonę do cholery!

- Byłą. Jesteśmy w separacji. Rozwodzimy się.

- A dziecko?

- Mam dziecko, ale czy to cokolwiek zmienia? Do tej pory było nam cudowanie.

- Zmienia! Nie mogę stanąć między ojcem a synem.

- Irina, spójrz na mnie – powiedział, łapiąc ją za rękę. – Patrick jest jeszcze bardzo mały i niewiele rozumie. Z jego matką mi się nie udało i lepiej dla niego, że jesteśmy osobno. On mieszka we Francji, a ja widuję go sporadycznie. Jest dla mnie bardzo ważny, ale nie mam warunków, aby go tutaj ściągnąć. Nie pogodzę wychowywania dziecka z pracą. Patrick naprawdę nic nie zmienia między nami.

- Przestań mydlić mi oczy, Olivier! Wiesz co będą gadać ludzie? Że to przeze mnie!

- Nieprawda! Z Lorie nie jestem już od roku. Nawet cię wtedy nie znałem.

- Nie możemy być razem. Nie ufam ci już. Nie powiedziałeś mi tak istotniej rzeczy. A przecież pytałam cię o przeszłość, o nieudane związki. Jak mogłeś mnie okłamać? Kochający ludzie się nie okłamują! Ty wiesz o mnie wszystko!

- Irina…

- A w dodatku wybrałeś najgorszy z możliwych sposobów, aby mi o tym powiedzieć!

- Co masz na myśli?

- Dlaczego poleciałeś z tym do prasy, co?! – zapytała ze łzami w oczach. – Wiesz jak bardzo bolą mnie te artykuły. Najpierw naopowiadałeś im o moich rodzicach, a teraz to! Nie mogę być z kimś takim!

- To nie ja!

- Przestań. Wiem, że Aaron cię kryje. To zrozumiałe, bo się przyjaźnicie. Ale nigdy nie uwierzę, że to on za tym stoi. Daj mi wreszcie spokój, Olivier. Namieszałeś, nie wiem do czego ci to było potrzebne, ale udało ci się zniszczyć mnie jako kobietę. Jestem emocjonalnym wrakiem człowieka i mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolony!

- Irina…

- I przestań powtarzać ciągle moje imię, do cholery! – warknęła. Tak naprawdę uwielbiała, kiedy je wymawiał, bo kochała jego chrapowaty głos z francuskim akcentem. – Wynoś się! Nienawidzę cię!

- Daj mi szansę!

- Nie! – wrzasnęła i wypchnęła go z mieszkania.

- Wiesz co? Pokochałem cię za usposobienie i temperament, naprawdę sądziłem, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Robię wszystko, aby sprawić ci radość i nigdy nie zrobiłbym czegoś przeciwko tobie. Masz wielkie ego, które przysłania ci rzeczywistość. I dobrze się zastanów nad tym co teraz robisz, bo tracisz ostatnią szansę na szczęście. Kocham cię, ale nie będę znosić takiego traktowania. Muszę się zastanowić czy jesteś tego warta, skoro posądzasz mnie o tak straszne rzeczy. Zastanów się nad sobą, Irina – rzekł spokojnie.

- Zniknij z mojego życia! – Trzasnęła drzwiami i zapłakana pobiegła do swojej sypialni.

Irinę obudził czyjś delikatny dotyk. Pomyślała o Olivierze, który uwielbiał głaskać jej włosy. Wzdrygnęła się i wyostrzyła wzrok. Szybko zorientowała się, że to Carla.

- Cześć, kochanie – wyszeptała agentka. – Służąca mnie wróciła.

- Mówiłam ci, że to nie służąca, tylko gospodyni. Ale nie mam teraz siły się z tobą kłócić.

- Wiem, wszystko mi powiedziała. Chodź do mnie – powiedziała i mocno przytuliła Irinę. – Faceci to idioci, wiedziałam, że cię skrzywdzi. Od początku chciałam cię przed tym ochronić.

- Wszystko się wali, Carla. Olivier tak bardzo mnie zranił. Oszukał mnie, okłamał, a w dodatku zdradził gazetom. Jak mógł? Jak mógł mi to wszystko zrobić? Ja go przecież tak bardzo kocham! Był taki kochany. Pomagał mi, wspierał na koncertach, chciał pogodzić mnie z rodzicami… Dlaczego się tak zmienił?

- Wiesz, Iri… Tak to już jest. Nie daj mu się teraz omamić. Będzie ci wmawiać, że to nic nie znaczy, że Patrick nie jest ważny i że…

- Kto?

- No… Patrick. Jego syn.

- Skąd wiesz jak ma na imię? – Irina wyprostowała się i bacznie spoglądała na agentkę. Carla nie tryskała już pewnością siebie. Stała się nerwowa i wystraszona. – W gazecie nie podali jego imienia.

- Musiało mi się gdzieś obić o uszy… Wiesz jak to jest… Jesteś teraz na topie. Trochę kiepski sposób na osiągnięcie medialnego szumu, ale znasz to powiedzenie: nie ważne jak piszą, oby tylko nie przekręcali nazwiska. Wszystko będzie dobrze, Iri. Zajmę się tym.

- O mój Boże!!! Carla! – Irina poderwała się z łóżka i stanęła przed przyjaciółką. – To twoja sprawka! To ty za tym wszystkim stoisz!

- Co? Nie zganiaj winy na mnie. To ten twój chłoptaś ma brud za uszami.

- Nie jestem głupią blondynką! Teraz to widzę. To ty zrobiłaś! O mój Boże – powiedziała, łapiąc się za głowę. Nagle poczuła, że robi się jej niedobrze i słabo. Jej najlepsza przyjaciółka, najbliższa współpracownica wyrządziła jej największe świństwo jakie można tylko wymyślić. Złamała życie młodej dziewczyny, bo oczy przysłaniała jej rządza pieniądza. Irina nie rozumiała jak można być tak obłudnym i parszywym.

- A co ty sobie wyobrażałaś, hm?! – Carla wyszła za Iriną do salonu, w którym dziewczyna nerwowo chodziła z kąta w kąt. – Zakończyłaś trasę koncertową. Miałaś zaszyć się w studiu nagraniowym. Musiałam zrobić coś, aby ludzie o tobie nie zapomnieli. Czy ty wiesz ile by to nas kosztowało?

- Nas?! Chyba ciebie! Ja chciałam mieć wreszcie święty spokój. Odpocząć i skupić się na nowej płycie. A ty wszystko popsułaś. Zrobiłaś ze mnie gwiazdkę, która daje pożywienie tym hienom. Media zrobiły z mojego życia farsę! Ludzie myślą, że nienawidzę własnych rozdziałów, że mój facet to skończy dupek! Przez ciebie wszystko zniszczyłam! Mój kuzyn mnie nienawidzi, Olivier pewnie też! Moja kariera wisi na włosku! Zniszczyłaś mi życie!

- Nie dramatyzuj.

- Jesteś obłudną i parszywą kobietą! Pieprzoną egoistką! Nienawidzę cię, rozumiesz! I nie chcę mieć z tobą nic wspólnego! Zniknij z mojego życia z całym swoim majdanem. Miałaś być przyjaciółką, a tymczasem… Nie mogę w to uwierzyć! Po prostu nie mogę! Nienawidzę cię! Spieprzaj stąd!

- Będziesz tego żałować, Irina. Jestem najlepsza w mieście. Beze mnie twoja kariera legnie w gruzach jeśli mnie wyrzucić i znów zaczniesz spotykać się z tym piłkarzykiem.

- Przez ciebie ten piłkarzyk nie chce mieć ze mną nic wspólnego! Zrujnowałaś moje życie. I możesz być pewna, że odpłacę ci się tym samym. Wszyscy się dowiedzą, jaka fatalna z ciebie managerka!

- Nie zrobisz tego. Znam twoje sekrety.

- Wszystkie już wygadałaś brukowcom! Nic na mnie nie masz!

- Chciałam cię chronić, Irina! Nie rozumiesz tego? Ten koleś miał swoje tajemnice. Chyba dobrze, że się o nich dowiedziałaś, prawda?

- Trzeba było mi normalnie o tym powiedzieć. Nie będę z tobą w ogóle rozmawiać. Wynoś się z mojego domu!

Irina otworzyła drzwi wejściowe i czekała aż Carla wyjdzie. Brunetka niechętnie, ale wykonała polecenie piosenkarski. Mijając Irinę posłała jej nienawistne spojrzenie, które wywołało na skórze blondynki dreszcze. Zamknęła drzwi i z płaczem osunęła się po nich na ziemię. Była zrozpaczona i zdruzgotana, kiedy uświadomiła sobie jak wiele błędów popełniła w przeciągu zaledwie kilku tygodni.

Miała wszystko, a teraz nie miała nic. Olivier ją kochał, a ona posądziła go o koszmarne rzeczy. Oczywiście, że jego była małżonka i dziecko mieli znaczenie, ale nie stanowili bariery nie do przejścia. Jednak ona postąpiła strasznie głupio, obwiniając go o współpracę z brukowcem. Wiedziała, że Olivier jej tego nie wybaczy.

To był koniec…

__________

Większość z Was miała dobre przypuszczenia :-) 

Jeszcze trzy do końca. Ja się cieszę ;-)