15. Nowy rok, nowe wyzwania

Witamy w Nowym Roku!

Wczoraj cały świat świętował przybycie nowego roku, ale w Londynie najlepiej wspominają imprezą niewątpliwie będzie wielki festiwal sylwestrowy zorganizowany na stadionie Wembley. Zabawa trwała do białego rana, gwiazdy światowej sławy dopisały i dały z siebie wszystko. Nie odstępowali im ani na krok nasi rodzimi muzycy, którzy również zaprezentowali się z dobrej strony.

Wczoraj na scenie było wszystko: dobra muzyka, ciekawe układy choreograficzne, niesamowite kostiumy, kolorowe światła, energia, uśmiech i rewelacyjna zabawa! Mamy nadzieję, że za rok przebijemy samych siebie. „Dziennik londyński” życzy wszystkim czytelnikom wszystkiego najlepszego w nowym roku!

- Chyba mam kaca – powiedział Olivier, łapiąc się za głowę. Spojrzał w zaspane oczy Iriny, która również sprawiała wrażenie bardzo zmęczonej i nieobecnej. Impreza sylwestrowa u Aarona okazała się być świetną, ale i nieźle zakrapianą alkoholem. Ktoś nieprzyzwyczajony i niezaprawiony w boju mógłby mieć nad ranem nie lada problemy ze zdrowiem.

- Która godzina? – zapytała dziewczyna.

- Czternasta.

- Masakra!

- Aaron tu zaraz będzie.

- Co? A po co?

- Miał jakąś sprawę. Nie wiem dokładnie o co chodzi. Wody?

- O, tak!

Olivier wygramolił się z łóżka i poczłapał do kuchni. Irina przetarła oczy i oparła się o zagłówek łóżka. Z przyjemnością obserwowała nagą klatkę piersiową swojego ukochanego, jego ruchy, twarde mięśnie. Wyglądał niesamowicie w dresowych spodniach opierających się na kościach biodrowych.

- Co? – zapytał zdezorientowany, podając jej szklankę wody.

- Nic. Podziwiam widoki.

- Przestań – zaśmiał się i pocałował ją czule w usta. – Musimy ustalić plan.

- Jaki plan?

- Aaron będzie tutaj za godzinę.

- A czy on naprawdę musi tutaj przychodzić? Ja już ułożyłam swój iście szatański plan – powiedziała, śmiejąc się. Odłożyła szklankę na stolik i przytuliła się do chłopaka. Jej dłoń błądziła po jego torsie, raz po raz składała delikatny pocałunek na jego ramieniu bądź piersi. – Chciałam przytrzymać cię w łóżku i się z tobą rozprawić za twoje ostatnie występki.

- Nie wiem o czym mówisz – zaśmiał się.

- Dobrze wiesz – odparła i namiętnie go pocałowała. – Zostańmy w łóżku dzisiaj. Poleniuchujmy. Zamówmy coś do jedzenia, obejrzyjmy film. Zróbmy cokolwiek, ale zostańmy w domu. Proszę…

- Kusząca propozycja, naprawdę. Ale nie możemy. Plan jest taki: idziesz pod prysznic, ja robię śniadanie. Jemy, potem ja idę się kąpać, a ty się ubierasz. W ten sposób wyrobimy się w godzinę. A jak nie, to Aaron najwyżej chwilkę poczeka.

- Naprawdę wolisz spędzić dzień z Aaronem niż ze mną?

- Wiesz, że nie, aniołku – rzekł, dając jej całusa. – Ale mamy plany.

- Ty coś wiesz… Dokąd idziemy?

- Nie mogę ci powiedzieć. To niespodzianka.

- Kocham niespodzianki, ale twoje jakoś nie zawsze są udane.

- Tym razem będzie inaczej. Chodź, ruszaj swój zgrabny tyłeczek do łazienki. Co chcesz zjeść?

- Cokolwiek – odparła naburmuszona i poczłapała do łazienki ze smętną miną.

Wszystkie niespodzianki, które ostatnio Olivier przygotował dla Iriny miały związek z Amelie. Dlatego też piosenkarka była zdenerwowana, bo nie wiedziała czego się spodziewać. Wszystko to wyglądało bardzo dziwnie. Najpierw jej zdjęcie w gazecie wspólnie z Carlą. Chciała umówić się z francuską boginią na spotkanie i szczerze z nią porozmawiać, ale póki co nie odważyła się na ten krok. W dodatku Francuzka była zaskakująco uprzejma dla Iriny i było to wielce fałszywe. Każdy w tej sytuacji czułby się niepewnie.

Śniadanie przebiegło w dziwnej atmosferze. Irina starała się nie okazywać zdenerwowania, ale Giroud za dobrze ją znał. Widział, że dziewczyna jest zła, ale nie mógł jej zdradzić tej niespodzianki. Od kilku dni ją planował, kosztowało go to wiele zachodu, więc nie chciał tego teraz zepsuć. Był pewny, że to dobry pomysł, ale im bliżej wyjazdu, tym większe wątpliwości go nachodziły. Dzień mógł się skończyć wielkim happy endem, ale również totalną katastrofą. Wszystko zależało od Iriny, ale jej samopoczucie nie było dziś najlepsze, więc…

Olivier pokręcił przecząco głową, chcąc odgnić od siebie negatywne myśli. Zamiast tego dopił kawę i pognał pod prysznic.

- Powiecie mi wreszcie dokąd jedziemy? – zapytała Irina.

Ona oraz jej chłopak i kuzyn siedzieli w ekskluzywnym samochodzie młodego Walijczyka. Już jakiś czas temu wyjechali z miasta, a teraz mknęli bezdrożami. Wokół rozciągał się przepiękny widok zaśnieżonych angielskich krajobrazów. Chłopcy byli bardzo tajemniczy. Nie pisnęli ani słówkiem dokąd jadą, a kierunek jazdy nie dawał dziewczynie żadnych wskazówek.

Mozolna jazda ją znużyła, więc nim się zorientowała zapadła w sen.

Zbudziła się, kiedy dojechali już na miejsce.

- Wstawaj, śpiochu – powiedział Olivier, delikatnie całując ją w nos.

- Dojechaliśmy?

- Tak. Chodź.

Kiedy Irina wysiadła z samochodu doszło do niej, co takiego zrobił Olivier. Posłała mu zmieszane spojrzenie. Nie wiedziała, czy się cieszyć, czy płakać. Miała mieszane uczucia, nie umiała nic powiedzieć ani zrobić. Ujrzała niewielki dom z żółtą elewacją i zielonymi oknami. Rozpoznawała to miejsce. Spędziła tutaj większość swojego życia. Wewnątrz znajdowali się ludzie, którzy dali jej życie.

- Dlaczego tu przyjechaliśmy?

- Nie gniewaj się. Razem z Aaronem postanowiliśmy, że czas najwyższy dać kres twojemu cierpieniu.

- I dlatego przywieźliście mnie do rodziców? I co ja mam teraz zrobić?

- Spodziewają się nas. Byłem tutaj z Aaronem wczoraj, kiedy ty miałaś próby do festiwalu. Rozmawiałem z twoimi rodzicami.

- Co?

- Nie bądź zła, Iri. To mili ludzie.

- Oszukałeś mnie!

- Nie dramatyzuj. Chodź.

- Nie!

Nagle z domu wyszło starsze małżeństwo. Uśmiechnęli się przyjaźnie do Aarona oraz Oliviera. Kiedy zauważyli Irinę oraz jej złowrogą minę, uśmiech szybko zniknął z ich twarzy.

- Cześć, ciociu i wujku!

- Witaj, Aaron. Dzień dobry, Olivierze.

- Dzień dobry.

- Chodźcie do środka, bo jest bardzo zimno.

Wnętrze domu nic się nie zmieniło. Te same zniszczone meble, pożółkłe ściany, stary piec, a w powietrzu unosił się ten sam zapach starości i pieczonego drożdżowego placka. Stół zastawiony był bardzo skromnie, bo rodzice Iriny byli ubodzy. Jednak gościom to nie przeszkadzało. Chcieli tylko porozmawiać, a do tego nie trzeba wystawnego przyjęcia. Wystarczy zwykła kawa i kawałek ciasta.

- Co u wujostwa słychać? – zagaił Aaron. Widział, że sytuacja jest napięta i chciał ją jakoś rozładować.

- To co widać, Aaronku. Stara bida.

- Zdrowie dopisuje?

- Nie za bardzo, ale musimy sobie jakoś radzić.

- Przecież mówiłam wam, że jak będzie czegoś potrzebować, to żebyście dali znać – wtrąciła się Irina. – Leki, jedzenie, rachunki… Mogę wam wszystko opłacić.

Irina skupiła na sobie wzrok wszystkich zebranych, bo jej słowa zabrzmiały dość agresywnie. Nagle poczuła na dłoni dłoń Oliviera. Lekko ją uścisnął, aby uspokoić dziewczynę.

- Niczego nam nie trzeba – rzekł pan Rossenberg.

- Dlaczego jesteście tacy uparci?! Przecież widzę w jakich warunkach żyjecie! – Irina podniosła głos i wstała z miejsca. Miała nadzieję, że przemówi tym sposobem do rodziców, ale oni nie chcieli jej słuchać.

- Irina – wtrącił się Olivier. – Nerwy nie pomogą. Usiądź proszę.

- Nie. – Chwyciła za torebkę i wyciągnęła z niej portmonetkę. – Nie mam wiele gotówki. Wy coś macie? – zapytała chłopców. Wzruszyli ramionami i sięgnęli po portfele. – Dajcie co macie, oddam wam wszystko w Londynie.

- Nie chcemy twoich pieniędzy – rzekł ojciec.

- To wyrzućcie je do śmieci. – Dziewczyna położyła na stole całą gotówkę, którą udało jej się zebrać. – Jeśli którykolwiek z was – powiedziała, grożąc palcem piłkarzom – weźmie te pieniądze, to przysięgam, że do końca życia się do was nie odezwę. Czekam w samochodzie. Do widzenia. 

__________

Wesołych Świąt!