10. Sielanka

Życie bywa przewrotne. Jeszcze niedawno Irina Ross fundowała nam prawdziwą uczuciową burzę. Skakała z kwiatka na kwiatek, zmieniała zdania i chłopaka niczym rasowa famme fatale. Jednak od jakiegoś czasu znów jest tą samą słodką dziewczyną, którą znamy z romantycznych ballad o miłości. Irina znalazła swoją drugą połówkę – znanego piłkarza Oliviera Giroud, i zdaje się, że jest to ten jedyny.

Para spotyka się od kilku tygodni. Są widywani razem niemalże codziennie i niemalże wszędzie. Olivier dzielnie towarzyszy swojej wybrance podczas długich sesji nagraniowych w studiu, wspiera ją  podczas małych koncertów, które piosenkarska daje w Londynie, chodzi z nią na wywiady i sesje zdjęciowe. Ross nie pozostaje mu dłużna i jest teraz kibicem Arsenalu numer jeden. Nie opuszcza żadnego meczu i dzielnie dopinguje swojego ukochanego na stadionie. Jeśli ktoś chce zobaczyć wielką, prawdziwą miłość koniecznie powinien polubić profile Iriny oraz Oliviera na Facebooku oraz Twitterze, bo para codziennie dzieli się swoimi uczuciami z fanami. Do sieci trafiło już kilkadziesiąt wspólnych zdjęć, na których obydwoje wyglądają na naprawdę szczęśliwych.

„Dziennik londyński” kibicuje temu związkowi i życzy wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia!

- Nie wiem, czym to było spowodowane. Ostatnie pół roku było dla mnie bardzo męczące i wyczerpujące. Zagrałam bardzo dużo koncertów, odwiedziłam mnóstwo miast w całej Europie. Ciągle otaczali mnie ludzie z zespołu i fani, więc kiedy wróciłam do domu, zdałam sobie sprawę, że jestem strasznie samotna. Przy moim zawodzie bardzo trudno jest utrzymać jakiekolwiek znajomości, dlatego sądzę, że trochę mi odbiło. Znajomość z Gregorem Lutzem była pomyłką, podchody z Olivierem również. Na szczęście wszystko skończyło się dobrze. Teraz jestem bardzo szczęśliwa – powiedziała Irina.

Siedząc na kanapie w programie dla kobiet zrozumiała jak bardzo dziecinne było jej wcześniejsze zachowanie. Teraz wszystko wyglądało inaczej. Od kilku tygodni chodziła na randki z Olivierem, spędzała z nim wieczory, razem spacerowali po romantycznych zakamarkach Londynu. Nie mogła wyobrazić sobie tego lepiej.

- Przygotowałaś niespodziankę dla swoich fanów, prawda? Co to będzie?

- Wykonam mój singiel, ale nieco zmieniony. Będzie to wersja akustyczna.

- W takim razie zapraszam cię na naszą małą scenę. Dziękuję ci za wizytę, a państwa zapraszam już za tydzień. Dobranoc – powiedział prowadzący w kwiecie wieku i zniknął za kulisami, pozostawiając Irinę oraz jej muzyków sam na sam z publicznością.

Ostatnie dni dla Iriny były naprawdę bardzo ciężkie. Miała mnóstwo pracy, ale nie narzekała, bo bardzo to lubiła. Zbierała materiał na nową płytę, teksty pisały się niemalże same. W końcu inspiracji jej nie brakowało, a Olivier był idealnym tematem na piosenkę. Oprócz tego brała też udział w licznych koncertach, zbliżały się święta Bożego Narodzenia, Sylwester, więc propozycji nie brakowało. Wakacje i okres przedświąteczny to najbardziej pracowity czas w życiu artysty estradowego.

Właśnie zmierzała na salę prób, kiedy w jej torebce zawibrował telefon.

- Dzień dobry – powiedziała, uśmiechając się do słuchawki. – Co u pana słychać?

- Właśnie skończyłem trening i szukam swojej księżniczki.

- A białego konia pan już ma?

- Konia nie, ale mam Ferrari – zaśmiał się. – Co robisz?

- Jadę na próbę.

- Jaką próbę?

- Olivier, dlaczego ty mnie nie słuchasz? Cały wieczór ci wczoraj o tym tłukłam.

- Wybacz, ale wczoraj grałem mecz, a wieczorem jedyne o czym myślałem to poduszka. A więc, co to za próba?

- Jadę przećwiczyć ten nowy kawałek o którym ci wczoraj mówiłam, ale pewnie nic z tego nie pamiętasz. No nie ważne, opowiem ci jeszcze raz, ale przy kolacji. Później jeszcze jadę do studia nagraniowego, o ile próba wypadnie dobrze i Carla będzie zadowolona. Nagramy demo i wyślemy do wytwórni. Mam nadzieję, że im się spodoba.

- Na pewno, bo jesteś najlepsza. Iri, słuchaj, a czy wieczorem możemy zjeść kolację na mieście?

- Dlaczego? Mieliśmy jechać do ciebie.

- Wiem, ale chciałbym ci kogoś przedstawić. To dla mnie bardzo ważne.

- Kogo?

- Zobaczysz wieczorem. Nie masz nic przeciwko?

- Nie, dobrze. W takim razie po nagraniu pojadę do domu się przebrać i przyjadę do…

- Restauracja „Złote maki”. Wiesz gdzie to?

- Tak. Dobrze, to do zobaczenia.

- Pa pa!  

Olivier był bardzo tajemniczy i w ogóle nie było to do niego podobne. Irina miała wrażenie, że od kilku dni chce jej o czymś powiedzieć, widać było, że bardzo się do tego zbiera, ale nie nalegała, bo chciała, aby sam podjął tą decyzję. Czyżby wieczorem miała się dowiedzieć, co trapi jej francuskiego chłopaka? Miała nadzieję, że to nic złego. Chociaż jakby się temu przyjrzeć z bliska, to można wysunąć wniosek, że przez ostatnie kilka tygodni uśmiech praktycznie nie schodził jej z twarzy. Była szczęśliwa i zadowolona, bo życie prywatne i zawodowe szły w parze i nie kolidowały ze sobą. Miała dziwne uczucie, że za dużo dobrego ją spotkało w ostatnim czasie, więc teraz czas na jakiś tragiczny news. Ale nie uprzedzając faktów… Dowie się wszystkiego wieczorem, wytrzyma do tego czasu.

Potrząsnęła energicznie głową, aby wyrzucić z siebie złe myśli i skupiła się na drodze, którą musiała pokonać, aby dostać się do sali prób.

~*~

Irina założyła na siebie krótką, czarną sukienkę, i przejrzała się w lustrze. Zastanawiała się nad dzisiejszym wieczorem oraz tajemniczym gościem, którego miała poznać. Olivier był bardzo sympatycznym i lubianym chłopakiem, miał wielu znajomych – nie wątpiła w to, jednak nie wspominał o bliskich przyjaciołach. Jedynie Aaron pełnił taką funkcję, ale tego gagatka doskonale znała i nie musiała go poznawać.

Nałożyła na siebie płaszcz i ostatni raz przeczesując blond włosy, wyszła z domu.

Restauracja „Złote maki” była miłą, romantyczną knajpką w centrum miasta. Zawsze kłębiło się w niej mnóstwo ludzi, o stolik trzeba było zabiegać przez długie tygodnie, dlatego Irina nieco zdziwiła się, kiedy Olivier załatwił wszystko od ręki. A może planował to spotkanie od dłuższego czasu? Coraz mniej podobał jej się ten wieczór. Nie lubiła być zaskakiwana w ten sposób. Wolała wiedzieć co ją czeka.

Przy stoliku czekał już na nią Francuz. Uśmiechnął się do niej i wstał z miejsca, aby pomóc jej pozbyć się płaszcza oraz odsunąć krzesło. Zawsze zachowywał się szarmancko, dlatego był tak bardzo pożądany przez żeńską cześć arsenalowskich kibicek.

- Jak próba i nagranie? – zapytał.

- W porządku. Wszystko się udało.

- Bardzo się cieszę. Mówiłem, że jesteś najlepsza.

- Tak… Olivier, a gdzie twój gość?

- Ah, spóźni się. Prosi o wybaczenie, bo dojeżdża z końca miasta. Wiesz jak centrum wygląda o tej porze dnia.

Pokiwała głową na znak zrozumienia.

Rozglądała się po lokalu, dostrzegając mnóstwo pięknych dodatków. Drogie, wystawne lampy budujące romantyczną aurę, drewniana boazeria na ścianach, stare obrazy. Wewnątrz unosił się zapach świeżych kwiatów, które stały w eleganckich wazonach we wnękach okien oraz na barze. Niemalże wszystkie stoliki były zajęte przez pogrążone w rozmowach pary, trzymające się za ręce i posyłające sobie namiętne spojrzenia.

- Coś nie tak? – zapytał Olivier, dostrzegając zdezorientowaną twarz piosenkarki. Jemu także nie było łatwo, bowiem nie czuł się w pewnie. Dzisiejszy gość był dla niego bardzo ważny i zależało mu, aby Irina zaakceptowała jego znajomość. Tym bardziej, że był całkiem sam. Nie miał żadnej rodziny, a cały jego świat obracał się właśnie wokół dzisiejszego gościa.

- Nie, wszystko w porządku – odparła pośpiesznie, siląc się na miły uśmiech. – Po prostu nie lubię takich niespodzianek, bo nie wiem czego się spodziewać.

- Sądziłem, że kobiety lubią być zaskakiwane.

- Owszem – rzekła. Zirytowała się lekko, bo Olivier nic nie rozumiał. Dlaczego facetom wszystko trzeba tłumaczyć jak małemu dziecku? – Nie w tym rzecz. Byłeś bardzo poważny przez telefon i zdenerwowałam się. Mam nadzieję, że nie masz żadnych kłopotów.

- Wręcz przeciwnie! – powiedział z uśmiechem, całując jej dłoń. – Nie martw się. Po prostu bądź sobą, bo jesteś wspaniała.

- Olivier…

- O! Już jest! – rzekł z entuzjazmem, wstając z miejsca.

W drzwiach restauracji pojawiła wysoka, zgrabna brunetka. Miała na sobie dopasowaną czarną spódnicę do kolan oraz białą koszulę ozdobioną złotymi guzikami przy mankietach oraz kołnierzu. Włosy opadały jej falami na smukłe ramiona. Była bardzo piękna i zwracała uwagę płci męskiej – zwłaszcza swoimi dużymi, niebieskimi oczami, pełnymi ustami oraz widocznymi kościami policzkowymi. Wyglądała jak supermodelka z pierwszych stron topowych magazynów o modzie.

Podeszła do Oliviera oraz Iriny. Jej ruchy były swobodne i wydawać by się mogło, że niemalże sunie ku nim, mijając po drodze kolejne stoliki. Czas jakby stanął w miejscu, co wokalistce nie bardzo się spodobało. Poczuła w sercu dziwne ukłucie, a spoglądając na Francuza i jego oczy zrozumiała, że to zazdrość.

- Irino, proszę cię, poznaj. To Amelie Castain, moja najlepsza przyjaciółka.

Blondynka przełknęła ślinę, kiedy tylko usłyszała słowa najlepsza przyjaciółka. Właśnie spełniały się jej najgorsze koszmary.

- Witaj, Irino – rzekła Amelie z francuskim akcentem i wyciągnęła przed siebie delikatną dłoń. – Olivier bardzo wiele mi o tobie opowiadał. Cieszę się, że wreszcie mogę cię poznać. 

__________

Nowa postać :) Trochę tutaj zagości. Generalnie wszystko sobie przemyślałam i wiem, co i jak. Trudno mi przewidzieć ilość rozdziałów. Myślę, że zamknę się w około dwudziestu :) A tymczasem miłego czytania!

A tu mam dla Was wersję akustyczną piosenki. Enjoy!