09. Skandal goni skandal!

 

Niejednokrotnie pisaliśmy już o Irinie Ross. Do niedawna ta młoda piosenkarka kojarzyła się nam z dobrą muzyką, wspaniałymi występami, miłą osobowością i doskonałym kontaktem w fanami i mediami. Jednak od jakiegoś czasu wszystko się zmieniło, świat Iriny jakby stanął na głowie. Nie ma nowych piosenek, nie ma koncertów, nie ma spotkań fan clubu – jest romans, skandal, kłamstwa i obłuda.

Pisaliśmy o tym, że Irina wystąpiła kilka dni temu w programie, w którym zaprzeczyła związkowi z francuskim piłkarzem, Olivierem Giroud. Oznajmiła, że spotyka się z kimś innym – wczoraj okazało się, że tym kimś jest aktor Gregor Lutz. 

Jest? Raczej był.

Wczoraj wieczorem odbyła się gala rozdania prestiżowych nagród muzycznych (notabene Irina zwyciężyła w kategorii „Najlepsza piosenkarka”), na której pojawiła się z wyżej wymienionym aktorem. Para nie szczędziła sobie czułości, zarówno na czerwonym dywanie jak i podczas trwania całej gali. Ale najciekawsze rzeczy działy się na afterparty, na którym pojawili się również piłkarze Arsenalu Londyn – w tym oczywiście Olivier Giroud. I jak łatwo się domyślić, on oraz panna Ross wpadli sobie w ramiona. Następnie uciekli z przyjęcia, pozostawiając w osłupieniu Gregora Lutza.

Gratulujemy i pozdrawiamy najbardziej szczerą gwiazdę brytyjskiego showbiznesu… 

Nie ma nic przyjemniejszego niż pobudka w męskich ramionach. Czucie ciepłego, silnego, twardego, boskiego ciała jest dla kobiety – a szczególnie dla takiej kobiety jak Irina – czymś bardzo pożądanym i rzadko spotykanym. Nie miała szczęścia w miłości, na swojej drodze nie spotykała dobrych mężczyzn, jej związki niewiele miały wspólnego z umiłowaniem, bliskością, prawdziwością. Więc kiedy pojawił się Olivier, kiedy okazał się być czułym, wrażliwym i odpowiedzialnym facetem, nie mogła się inaczej zachować niźli się w nim zakochać. Na przekór Carli, na przekór prasie, na przekór samej sobie. Zakochała się i wiedziała, że to najfajniejsza rzecz jaka przytrafiła się jej w ostatnim czasie.

- Śpiochu… – Irina usłyszała zachrypnięty głos Oliviera, a zaraz potem poczuła na swoim nosie jego zwinne palce. – Czas wstawać. Niebawem muszę się zbierać na trening.

- Hm… Która godzina?

- Dochodzi dziewiąta.

- Wiesz, że zaraz Carla tu będzie? – powiedziała, otwierając oczy. Ujrzała przed sobą wesołe oczy Francuza oraz jego zniewalający uśmiech. Wszystko jakby sprzyjało ich miłości, bo nawet słońce wyszło zza chmur i wpadało ukradkiem do sypialni. – Będzie wściekła jak osa. Wyobrażam sobie ile mam nieodebranych połączeń od niej.

- Chcesz, abym z tobą został?

- Jak chcesz. Muszę załatwić tą sprawę raz, a porządnie.

- Zgadzam się.

- Posłucham twojej rady – powiedziała, przypominając sobie wczorajszy wieczór. A był on jedyny w swoim rodzaju. Najpierw gala muzyczna, potem ucieczka. Skryli się w „Soul Cafe”, gdzie siedzieli do zamknięcia, rozmawiając przy piwie imbirowym o życiu, miłości, marzeniach, karierach, rodzinach. Rozmawiali o wszystkim. Kiedy już właścicielka grzecznie ich wyprosiła, pojechali do domu Iriny, gdzie oddali się czułym dotykom, namiętnym pocałunkom. Rozkoszowali się swoim towarzystwem, bliskością swoim ciał. Stali się sobie bliżsi niż przypuszczali. – Ona jest moją agentką. Jest mi potrzebna, ale tylko w pracy. Powinnam stanowczo określić zakres jej obowiązków. Carla nie może się wtrącać w moje życie prywatne, nie może mi wybierać przyjaciół i faceta.

- I to mi się podoba. A tak w ogóle, to chciałbym ci podziękować za wczorajszy wieczór. Bawiłem się świetnie.

- Ja też. Poczułam się wolna i taka… wyzwolona.

- No, ale chyba nie jesteś już wolna, nie? – zapytał z lekkim zawahaniem. – Sądziłem, że wczorajszy wieczór coś znaczył.

- Oczywiście, głuptasie – rzekła, dając mu szybkiego całusa. – Koniec kłamstw, fałszywych historyjek, tajemniczych chłopaków. Tylko ty i ja.

- Cieszę się – powiedział, całując ją. Nachylił się nad dziewczyną i przytwierdzając ją do materaca, obdarowywał pocałunkami po szyi, ramionach oraz dekolcie.

Nagle rozległ się dzwonek do drzwi.

- Zaczyna się – powiedziała, patrząc mu w oczy.

Para wstała z łóżka i nałożyła na siebie ubrania. Wyszli do salonu, w którym krzątała się już pani Margarett. Przywitała się z nimi krótkim „dzień dobry” i zaproponowała kawę oraz śniadanie, na co Irina i Olivier przystali.

Blondynka podeszła do drzwi i otworzyła. Do środka wpadła Carla z niemiłym wyrazem twarzy.

- Mówiłam, prosiłam, ostrzegałam, kombinowałam, a ty co?! Co ty wyprawiasz, dziewczyno?! Zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko, które pożąda zakazanego! Po cholerę ja się tak staram, po cholerę załatwiam chłopka?! Zrobiłaś ze mnie i z niego idiotów! I co ja mam teraz powiedzieć prasie, hę?! O, widzę, że i twój kawaler tu jest – powiedziała zgryźliwie, zauważając Oliviera. – Obydwoje jesteś niepoważni i nierozsądni! Dopiero sami zaprzeczyliście temu związkowi, robicie z siebie kretynów!

- Carla, uspokój się. Usiądź i porozmawiajmy.

- Nie będziemy rozmawiać, Irina. Mam dosyć tych twoich wyskoków, rozumiesz? Masz robić co ci każę. Inaczej cała nasza ciężka praca pójdzie się… No, sama wiesz co!

- To nie może tak wyglądać, Carla – wtrącił się Olivier.

- Chłopczyku… – Wściekła agentka podeszła do piłkarza i patrząc mu twardo w oczy powiedziała… – Nie będziesz mi mówić, co mam robić, jasne? Bo nie z tobą pracuję. Irinę znam od kilku lat i wiem co jest dla niej dobre. I jeśli mówię, że nie jesteś dla niej wystarczający, to taka jest prawda. Zrozumiałeś?

- Carla, ale ja chcę być z Olivierem. Powinnyśmy na nowo określić zakres twoich obowiązków. Jesteś moją agentką, zajmujesz się moją karierą, terminami, koncertami, załatwiasz kontrakty i umowy. Ale proszę cię, abyś zostawiła moje życie prywatne w spokoju. Chcę sama o nim decydować. Chcę się uczyć na własnych błędach.

- Chyba nie mówisz poważnie? Irina, ty nie masz czegoś takiego jak życie prywatne. Cała jesteś podporządkowana swojej karierze.

- Mylisz się. Pracujesz z Iriną Ross, która jest piosenkarką, gra koncerty i ma fanów. A ja po zejściu ze sceny jestem Iriną Rossenberg, zwykłą dziewczyną, która marzy o wielkiej miłości.

- Naprawdę tak stawiasz sprawę? Okay, jasne, nie ma problemu. Ale nie dzwoń do mnie, kiedy ten piłkarzyna wywinie ci jakiś numer, zdradzi lub okłamie. Nie chcę słyszeć twoich jęków w słuchawce. Aha, i jeszcze jedno. – Zwróciła się w stronę Oliviera. – Jeśli Irina zawali przez ciebie sprawy zawodowe, to sama się tobą zajmę.

- Carla…

- Daj spokój, Irina. Nie chce mi się już o tym gadać. Postawiłaś sprawę jasno. Ja się dostosuję. Powiedz mi tylko, jak zamierzasz teraz temu zaprzestać? – zapytała, wyciągając z torebki dzisiejsze wydanie „Dziennika londyńskiego”. – Twój wizerunek mocno ucierpiał. Powinnyśmy to jakoś naprawić.

- Wywiad?

- Załatwię coś poważnego, najlepiej z okładkową sesją zdjęciową. Zadzwonię jutro. Aha, wytwórnia w przyszłym tygodniu chce próbki nowego materiału. Ze dwa, trzy numery.

- Nie mam jeszcze nic.

- Zamiast romansować, powinnaś popracować – rzuciła, patrząc na Francuza. – Jeśli wpłyniesz na jej pracę… Nie chciałabym być w twojej skórze. Cześć, Irina!

- Pa!

Irina oraz Olivier posłali sobie porozumiewawcze spojrzenia.

- I co? – zapytał chłopak.

- Nie wiem – odparła, wzruszając ramionami.

- Chyba nie było najgorzej. Najważniejsze, że zrozumiała.

- Jest wściekła. Współczuję osobie, którą teraz spotka na swojej drodze.

- Nie będzie tak źle – rzekł, podchodząc i kładąc dłonie na jej biodrach. – Jak będzie trzeba to ja zostanę twoim agentem.

- Przestań – zaśmiała się. – Zajmij się swoją karierą. Olivier, a ty przypadkiem nie miałeś iść na trening?

- Jasna cholera! – przeklął i pośpiesznie zaczął się ubierać oraz zbierać wszystkie swoje rzeczy. – Iri, czy możesz zadzwonić do Aarona, aby wziął mi jakieś dresy czy coś? Przecież nie będę ćwiczyć w marynarce. Aha, no i zadzwoń po taksówkę, dobrze? Dziękuję ci, jesteś kochana – rzekł, kiedy jeszcze nie zdążyła odpowiedzieć. W biegu dał jej przelotnego buziaka, poczym otwierając wejściowe drzwi rzucił: – Zadzwonię do ciebie popołudniu. Aha! Iri, dzięki za wszystko. Było… wspaniale!

- Mogę powiedzieć to samo. Uważaj na siebie. I nie daj się Aaronowi. Na pewno będzie rzucać głupie komentarze.

- Wiem, wiem. Trzymaj się, kochana.

- Pa!

- Iri! A co będzie z twoimi piosenkami?

- Jestem szczęśliwa i zakochana. Nie zabraknie mi słów, aby to wyrazić. Nie przejmuj się.

- W porządku – odparł z uśmiechem i zniknął za drzwiami.

Irina przez kilka sekund przyglądała się pustemu miejscu, które pozostawił po sobie Olivier. Z jej twarzy nie schodził promienny uśmiech i było to niepodważalnym dowodem zmian zachodzących w jej sercu. Pokręciła głową z niedowierzaniem i z rozmarzeniem opadła na kanapę, zarzucając nogę na nogę.

- Śniadanie – powiedziała Margarett, pojawiając się nad nią. Miała równie dobry humor, co młoda piosenkarska. Cieszyła się jej szczęściem.

- Dziękuję. Czy wyglądam głupkowato z tym uśmiechem?

- Wręcz przeciwnie. Wyglądasz pięknie.

- Dziękuję, Margarett. 

__________

Nie wiedzieć czemu, ale lubię to opowiadanie :)