07. Ross - wolna, a jednak zajęta

 

Wczoraj piosenkarka Irina Ross była gościem porannego programu w stacji BBC. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że pojawiła się tam w towarzystwie piłkarza, z którym ostatnio często ją łączono – Olivierem Giroud. Sądzą państwo, że pochwalili się gorącym uczuciem, które się w nich tli? Nic bardziej mylnego!

Wokalistka i sportowiec pojawili się w programie, aby zaprzeczyć wszelkim plotkom na ich temat. I wyszło im to całkiem sprawie, bo przy okazji Ross ogłosiła, że ma innego chłopaka. Kim on jest? Nie wiadomo do końca, bo Irina zachowywała się bardzo tajemniczo, ale jeśli tylko się czegoś dowiemy, „Dziennik londyński” nie omieszka państwa o tym poinformować.

Jednak z doświadczenia wiemy, że tego typu deklaracja bywają dalekie od prawdy. Proszę pamiętać, że za tą dwójką stoi masa ludzi od wizerunku. Pozostaje mieć nadzieję, że Irina i Olivier byli szczerzy, w przeciwnym razie ich fani na pewno nie byliby zadowoleni z obłudy swoich idoli.

Wydawać by się mogło, że w życiu Iriny wszystko powoli wracało do normy. Po załagodzeniu sprawy z Olivierem, czuła się jak nowonarodzona. Nie lubiła się kłócić, z natury była bardzo przyjazną osobą, dlatego też pojednanie z piłkarzem przyniosło jej wielką ulgę. Traktując go w tak podły sposób, po raz kolejny zachowała się egoistycznie. Czasami siebie za to nienawidziła, ale po latach spędzonych w showbiznesie, kiedy to wszystko podstawiane miała pod nos, ciężko jest zachować swoje prawdziwe „ja”. Walczyła z tym, ale wciąż była bardzo młoda i nie zawsze jej to wychodziło.

Najważniejsze jednak było to, że Olivier okazał się wspaniałomyślnym mężczyzną, który nie chował długo urazy. Zrozumiał ją. Nie wiadomo czym to było spowodowane: czy miłym usposobieniem, czy głębszymi uczuciami, które żywił do Iriny. Jednak jakby nie było – swój zawsze trafi na swego, dzięki czemu Irina i Olivier mogli się przyjaźnić.

- Najlepsze było to jak Aaron próbował poderwać tą rudą dziewczynę z kolczykiem w nosie! – zaśmiał się Olivier, wchodząc do apartamentu Iriny. Wyciągnął z reklamówki dwie butelki angielskiego piwa i otworzył je, siadając na kanapie.

- Najlepsze było jak dała mu kosza – rzekła z rozbawieniem blondynka. – Wiecznie szuka guza ten chłopak. Z wiekiem powinien być coraz mądrzejszy, a tymczasem u niego głupota aż promienieje. Może on jest chory?

- Nie sądzę. Po prostu to wciąż dzieciak. Jest rozpieszczony jak dziadowski bicz. Ale nie ważne. Nie moja sprawa. Zgłodniałem, a ty? Może coś zamówimy?

- Mam w lodówce kurczaka – powiedziała, siadając obok niego. – Jak masz ochotę to mogę ugotować ryż, zrobić jakąś sałatkę…

- Mogę ci pomóc?

- Możesz, będzie mi bardzo miło.

- Zgoda!

Wieczór spędzony na kręgielni w towarzystwie Aarona oraz kilku jego kolegów z drużyny był dla Iriny miłą odskocznią. Ona sama nie miała zbyt wielu znajomych, krąg jej przyjaciół ograniczał się do kuzyna oraz Carli, więc wypady na miasto były dla niej ogromną rzadkością. Była znaną i popularną piosenkarką, miała wielbicieli w całej Europie, ale prawda była taka, że Irina to przede wszystkim bardzo samotna dziewczyna.

- Lubię spędzać z tobą czas – powiedział Olivier, wrzucając do miski pokrojone pomidory na sałatkę. – Znamy się bardzo krótko, a ja mam wrażenie jakbyśmy byli kumplami od lat.

- Mam podobnie. Czuję, że mogę ci powiedzieć wszystko.

- Ale nie robisz tego, prawda? Skrywasz wiele tajemnic.

- Przyjdzie czas, aby ci je wszystkie opowiedzieć.

- O rodzicach też?

- O rodzicach? – zapytała zaskoczona. Zdziwiła się, że Olivier tak wiele o niej wie, ale wówczas przypomniała sobie, że Aaron ma naprawdę długi język i z pewnością naopowiadał przyjacielowi wiele ciekawych historii. – Może to też ci opowiem. Ale innym razem. Skończyłeś sałatkę?

- Prawie – rzekł, dodając do miski szczyptę ziół prowansalskich. - Fait!

- Lubię twój francuski akcent – zaśmiała się, stawiając talerze na stole i zajmując miejsce na kanapie. – Musisz mnie kiedyś nauczyć kilku słów. To piękny język.

- Vous avez de beaux yeux.

- Co to znaczy?

- Masz piękne oczy – odparł z uśmiechem.

- Naprawdę? Dziękuję. – Na policzkach Iriny pojawiły się różowoblade rumieńce. – Smacznego.

- Smacznego.

Siedząc na kanapie i zajadając się przygotowanym przez siebie jedzeniem, Irina poczuła się jak za starych dobrych czasów, kiedy spędzała tak wolny czas z Aaronem. Chodzili do szkoły, popołudnia spędzali u niej w domu, na kanapie przez telewizorem, i gadali, gadali, gadali. O wszystkim i o niczym, o rzeczach ważnych i śmiesznych, o sobie i o innych. Było tak pięknie, że momentami Irinie się wydawało, że to wręcz nierealne i tylko ubzdurała to sobie w swojej głowie.

Z niezwykle zawziętej rozmowy na temat skandalu jednej z hollywoodzkich gwiazd, wyrwał ich dzwonek do drzwi.

- To pewnie Carla – powiedziała Irina, wstając z kanapy. – Ty jesteś tu, Aaron na randce, a nikt inny poza wami mnie nie odwiedza.

- Trudno w to uwierzyć. Jesteś tak miłą osobą, że powinnaś mieć szerokie grono przyjaciół.

- Też tak uważam – odparła nieskromnie, poczym puściła oczko do swojego gościa i zaśmiała się siarczyście.

Szarpnęła za klamkę i wyjrzała na zewnątrz. W bladym świecie, które padało ze stony jej mieszkania, dostrzegła przygarbioną sylwetkę starszego mężczyzny, którego dobrze znała.

- Tata... Cześć, a co ty tu robisz ?

- Przyszedłem oddać ci to – odparł oschle, wyciągając w stronę córki białą kopertę.

- Pieniądze? Przecież mówiłam, że nie trzeba. Zabierz je z powrotem. – Była zła na ojca, że tak się zachowuje. Pewnym ruchem odsunęła od siebie kopertę i próbowała wręczyć ją mężczyźnie. – Nie musicie mi ich oddawać. Jestem waszą córką.

- Nalegam – powiedział i położył pieniądze na komodzie stojącej przy drzwiach. – Przepraszam za najście.

- Może wejdziesz?

- Nie, dziękuję. Śpieszę się na ostatni autobus.

- Odwiozę cię.

- Niekłopocz się.

- Tato, proszę... Nie traktuj mnie jak kogoś obcego.

- Do widzenia, Irino – powiedział i odszedł.

Dziewczyna przez kilka seksund stała w miejscu i przyglądała się oddalającej się postaci, mając nadzieję, że zawróci i uraczy ją choć jednym słowem, choć jednym spojrzeniem. Ale nic takiego nie miało miejsca. A kiedy ojciec całkiem zniknął z pola jej widzenia, zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami, pozwalając pojedyńczym łzom ujrzeć światło dzienne.

- W porządku ? – Obok niej pojawił się zatroskany Olivier z bardzo przejętym wyrazem twarzy. Nie znosił, kiedy kobiety płakały, widok ich łez przyprawiał go o piekielny smutek. Wychodził z założenia, że kobiety nie zasługują na cierpienie – zwłasza ze strony mężczyzn, dlatego zawsze starał się pomagać w potrzebie.

- Tak, przepraszam – odparła pośpiesznie, wycierając dłońmi mokre policzki.

- To był twój tata, prawda? – zapytał, a Irina pokiwała twierdząco głową. – Chcesz o tym pogadać?

Irina oraz Olivier wrócili na kanapę w salonie. Dziewczyna zajęła miejsce w kącie i przytulając do piersi jedną z poduszek, pociągnęła duży haust piwa, które wcześniej zakupił Giroud. Kolejne spotkanie z rodziną znów ją rozłożyło na łopatki. Czuła smutek i żal, bo nie widziała w zachowaniu i oczach ojca krzty empatii, odrobiny miłości.

- Mam z rodzicami strasznie zły kontakt – powiedziała, niemalże szlochając. – Wszystko zaczęło się cztery lata temu, kiedy jeszcze nie byłam sławna. Rodzice przez wiele lat zbierali pieniądze, które miały pójść na moje wykształcenie. Chcieli, abym studiowała medycynę albo prawo. Bardzo im na tym zależało, ale mnie ciągnęło do muzyki i śpiewania. Dali mi te pieniądze z nadzieją, że mądrze je zainwestuję w siebie. Wzięłam je i zniknęłam na kilka miesięcy. Pojechałam do Manchesteru, gdzie poznałam odpowiednich ludzi, którzy pomogli mi zaistnieć. Tam też poznałam Carlę. Wróciłam do domu, kiedy mój pierwszy singiel hulał na listach przebojów. Byli na mnie wściekli, bo nie tak wyobrażali sobie przyszłość swojej jedynaczki. Dla nich muzyk to nie zawód, to fanaberia. Sądzili, że nie będę z tego nic miała, a teraz głupio im się przyznać do porażki, bo jestem sławna i bogata. Potrzebowałam ich wsparcia i dobrej rady, bo showbiznes jest trudny, ale nie chcieli ze mną rozmawiać. Kazali się spakować i wynosić.

- Naprawdę? Ja odkąd pamiętam miałem wsparcie rodziców. Początki są najtrudniejsze i dobrze mieć kogoś bliskiego do pomocy.

- No właśnie. Nie jestem złą córką. Bardzo chciałabym pomóc rodzicom, bo wiem, że kiepsko im się wiedzie. Ale oni nie chcą mojej pomocy, gardzą nią. Sam widziałeś, że ojciec pofatygował się, aby oddać mi kilka funtów. Nie oczekuję od nich nic wielkiego. Po prostu chcę usłyszeć przepraszam. To tak wiele?

- Nie wydaje mi się. Ale dla nich to też trudne, bo nie tak wyobrażali sobie twoją przyszłość.

- Powinni chcieć przede wszystkim mojego szczęścia. A możliwość śpiewania, grania koncertów, spotykania fanów daje mi największą przyjemność na świecie. Kocham to! Powinni zrozumieć, że nie robię nic złego. Nie imprezuję, nie upijam się, nie ćpam, nie pozuję w Playboyu ani nic. Jestem szczęśliwa ze swoim życiem.

- To najważniejsze. Powinnaś im to powiedzieć.

- Chciałabym, ale oni nie chcą mnie słuchać. Są uparci tak jak ja. Nie wiem, czy kiedykolwiek się pogodzimy.

- Może ci jakoś w tym pomóc?

- Nikt nie może, Olivier. Ale dziękuję za dobre chęci. Twoi rodzice pewnie są inni... Rozumieją twoją pasję, prawda?

- Cóż... Oni zmarli, kiedy miałem siedemnaście lat. Od tamtej pory sam sobie radzę, ale na szczęście grałem już w klubie, który bardzo mi pomógł. Dał mieszkanie, i tak dalej... Jednak do tego czasu nie mogłem narzekać na swoją rodzinę. Byli wspaniali.

- Zazdroszczę ci – powiedziała, wtulając się w jego pierś. 

__________

To teraz znacie prawdę :)