05. Problemy z sercem

Jako że ostatnimi czasy wszelkie newsy dotyczące Iriny Ross są niezwykle rozchwytywane, śpieszymy ze wszelkimi aktualizacjami na temat tej młodej wokalistki. Z naszego źródła dowiedzieliśmy się, że w związku Iriny oraz francuskiego piłkarza Oliviera Giroud, nie układa się najlepiej. Po burzliwym i niezwykle namiętnym początku, przyszedł czas na pierwszy poważny kryzys. Para nie widuje się od kilku dni, a znajomi piłkarza twierdzą, że związek ten to bardzo tajemnicza sprawa, bo Olivier i Irina nie pokazują się razem publicznie. Zupełnie jakby chcieli zataić przed światem swoje uczucia. Trochę to śmieszne, bowiem obydwoje są bardzo popularni i rozpoznawalni. „Dziennik londyński” ma nadzieje, że to tylko przejściowe problemy i niebawem będziemy mogli ogłosić oficjalnie, że na naszym rodzinnym podwórku ponownie tworzy się związek na miarę Beckhamów.

- Cześć – powiedziała Irina, wchodząc do mieszkania swojego kuzyna Aarona Ramseya. – Dzięki za zaproszenie. Ostatnio czuję się fatalnie.

- Przygotowałem kolację. Mam nadzieję, że wciąż lubisz kluseczki według przepisu mojej mamy. Pamiętasz jak w dzieciństwie obżeraliśmy się nimi do rozpuku?

- A masz sos grzybowy?

- No raczej – powiedział, uchylając pokrywkę garnka i pokazując dziewczynie brązowy sos.

- Jestem twoja! – zaśmiała się. – Pomóc ci?

- Przygotowałem jeszcze frytki na później, ale przydałby się sos czosnkowy. Możesz go zrobić?

- Zawsze znajdziesz sobie jelenia od czarnej roboty. Ale niech ci będzie…

- Jak tam praca nad nowym albumem? – zapytał Aaron.

Kuzynostwo siedziało na kanapie w niewielkim salonie piłkarza i zajadało się przygotowanym przez chłopaka jedzeniem. Pyszne kluseczki popijali niezdrową Colą, a na stole czekały na nich jeszcze kaloryczne frytki z kilkoma dipami. Nie przejmowali się niczym. Siedzieli wygodnie, z nogami na stole, owinięci kocem po pachy, nie używali widelców ani chusteczek. W tle leciała powtórka jakiegoś teleturnieju, który widzieli już kilka razy. Prześcigali się w odpowiadaniu na pytania prowadzącego, a największą radochę mieli, kiedy podczas wykrzykiwania odpowiedzi, z ust wypadały im kawałki jedzenia.

- Tak sobie. Na razie zastanawiam się nad przekazem.

- A ta melodia, co grałaś?

- Wzięła cię, co? Przyznam, że mnie też. Pracowałam nad nią wczoraj do późnej nocy.

- No, proszę!

- A to twoja sprawka, bo przysłałeś do mnie Oliviera. Co ci strzeliło do głowy, Aaron?

- Mam dosyć waszego smutku. Powinniście się w sobie zakochać.

- Zajmij się swoim życiem uczuciowym. W moje się nie wtrącaj, bo i tak się nie przebijesz przez Carlę.

- Kopnij ją w dupę! To zołza!

Nim Irina zdążyła zaprzeczyć, usłyszała dźwięk telefonu dobiegający z jej torebki. Na ekranie pojawiła się skupiona twarz agentki.

- O wilku mowa – rzuciła do kuzyna i odebrała telefon. – Tak?

- Cześć. Słuchaj, sorry za tamto. Poniosło mnie, ale sama rozumiesz. Musisz mnie informować o takich rzeczach. A teraz do rzeczy. Umówiłam cię na jutro na wywiad do telewizji śniadaniowej. Chodzi o te plotki o tobie i tym piłkarzu. Postaram się, aby i on tam był.

- Olivier? Ale po co? Zresztą, on i tak pewnie nie przyjdzie – powiedziała, przypominając sobie jego wczorajszą wizytę.

- Dlaczego?

- Tak mi się wydaje. Ale dobrze, skoro to konieczne, to będę. Gdzie i o której?

- Dziewiąta rano, w stacji BBC. Ubierz się normalnie, tak jak chodzisz na co dzień. Nie przesadzaj z ekstrawagancją, to nie koncert. Pamiętaj, że jesteś normalną dziewczyną z sąsiedztwa.

- Yhym. Przyjęłam i zakodowałam.

- Wyśpij się. Do zobaczenia jutro! Aha, zapomniałabym! Właśnie wysyłam ci e-maila z instrukcjami, co masz jutro powiedzieć. Przeczytaj i najlepiej naucz się tego.

- Postaram się.

- Okay, to tyle. Do jutra!

- Cześć!

- Niech zgadnę, pewnie będziesz się zbierać – rzekł, lekko poirytowany Aaron.

- Musze. Mam pracę domową.

- Mówiłem ci jak bardzo nie znoszę tej Carli? Wredna małpa!

- Przestań…

- A co z frytkami?

- Zaproś jedną z twoich dziewczyn, na pewno będzie jej smakować – zaśmiała się. – Oglądaj jutro rano program w BBC. Nie pożałujesz.

- Co masz na myśli?

- Po prostu oglądaj – odparła, przerzucając przez ramię torbę. – Cześć! – rzuciła, wychodząc.

- Iri! Iri! Co za durna baba – rzekł do siebie, podnosząc z podłogi kartkę papieru, która wypadła z torebki dziewczyny. Bez przekonania, ale rozłożył ją i przeczytał zapisane równym i eleganckim pismem słowa:

Myślałam, że mam wszystko – jednak czegoś mi brak

Myślałam, że mam bliskich – ale coś jest nie tak

Moim życiem rządzą hieny, chyba słyszę już syreny! 

Nie mogę nic zrobić – bo nie mam siły

Chciałabym coś zmienić – lecz to temat zawiły 

Muszę sobie radzić sama, jestem jak tama

Jestem sama…

Wracając do domu Irina postanowiła się przejść. Nie było zbyt ciepło, ale zważywszy na trudność dnia jutrzejszego, zdecydowała się przewietrzyć umysł i ciało. Nie było to zbyt rozsądne posunięcie, bowiem od rana miała problemy z gardłem, które prawdopodobnie po dużym nadwyrężaniu, zaczynało pobolewać. Otuliła się szczelniej szalikiem i weszła do apteki, aby zapobiec utracie głosu. Jakieś dobre lekarstwa na pewno nie zaszkodzą, a przezorny zawsze jest ubezpieczony.

W aptece natrafiła na dużą kolejkę. Przez chwilę zastanawiała się, czy aby nie poszukać innej, ale nie chciała nadkładać drogi. Do domu pozostało jej zaledwie pięć minut. Zajęła stosowne miejsce i wsuwając dłonie do kieszeni zaczęła rozmyślać o jutrzejszym dniu i programie.

Pomysł Carli, sam w sobie, był całkiem trafny. Raz i na zawsze rozwieje wszelkie wątpliwości brytyjskiej prasy, określi swoje stanowisko w tej sprawie i później pozostanie mieć nadzieję, że ludzie we wszystko uwierzą. Bo przecież to szczerozłota prawda. Nic z Olivierem jej nie łączyło. Jednak konfrontacja z nim samym przed kamerami, nie była już tak fajną ideą. Tym bardziej po ostatniej kłótni. Być może źle postąpiła, mogła to jakoś inaczej rozegrać. Jednak była pewna swoich racji. Postawało to tylko potwierdzić. Była przekonana, że jej się uda.

- Dlaczego ta kolejka się nie rusza? – zapytała samą siebie, nie zdając sobie sprawy, że wypowiada słowa na głos.

- Jakieś problemy przy kasie – odparła kobieta, stojąca przed nią. – Biedni ludzie, nie mają pieniędzy na leki, a choroba niestety bogatym się nie przytrafia. – Irina zmierzyła ją wzorkiem. Postanowiła podejść bliżej, bo robiło się późno, a ona miała jeszcze przejrzeć wiadomość od Carli.

Im bliżej kasy była, tym bardziej jej serce przyśpieszało swego bicia. Starszy, siwy mężczyzna w szarej kurtce oraz niziutka, pulchna kobieta w berecie i za dużym płaszczu, stali przy ladzie farmaceutki i lamentowali. Zawahała się, ale doskonale rozpoznawała te głosy. Płacz tej dwójki przeszywał jej serce, nie była w stanie go znieść. Miała żal do rodziców, ale to jej jedyna rodzina. Chciała im pomagać, ale oni nie pozostawiali jej wyboru. Nie chcieli jej pieniędzy, nie chcieli wsparcia. Unosili się dumą i honorem, co nie pozwalało im na przyjęcie pomocy od córki.

- Proszę pani, ja nie przeżyję bez tych leków – płakała kobieta. – Obiecuję, że wszystko spłacę w ratach, ale błagam panią…

- Ja zapłacę – powiedziała Irina, sięgając do torebki po portfel.

Rodzice zmierzyli ją wzorkiem, nie wierząc własnym oczom. Było im wstyd, że Irina widzi tą scenę. Zawsze udawali, że dobrze im się wiedzie, mimo iż ona sama doskonale zdawała sobie sprawę z położenia własnych rodziców.

- Czy to wszystko? – zapytała w stronę mamy. Kobieta lekko pokiwała głową. Nie patrzyła jej w oczy. Zwiesiła głowę i ze wstydem wpatrywała się czubek własnych butów.

- A tych tabletek na serce pani nie bierze? – zapytała farmaceutka.

- Biorę – odparła Irina. – Biorę wszystko to, o co poprosiła ta pani. I proszę dorzucić do tego jakieś dobre pastylki na gardło.

Irina oraz jej rodzice wyszli na zewnątrz. Pogoda znacznie się pogorszyła, ale piosenkarka nie wiedziała, czy to zimniejszy wiatr czy napięta atmosfera wywołuje u niej dreszcze.

- Proszę – powiedziała, wręczając ojcu siatkę z lekarstwami.

- Niebawem przyślemy ci pieniądze.

- Nie trzeba. Dlaczego nie poprosiliście o pomoc?

- Nie potrzebujemy pomocy – odparła pośpiesznie matka i wyrywając się z uścisku męża, odwróciła się na pięcie i poszła w kierunku przystanku autobusowego.

- Dziękujemy – wyszeptał ojciec.

- Tato…

- Do widzenia, Irino. 

__________

Rozdział tzw. przejściowy; nieciekawy i nudny.  

P.S. Tekst piosenki to moje "dzieło", chociaż nie wiem, czy akurat powinnam się tym chwalić :P Jest beznadziejny :) 

- Wybacz mi to, Irino.

- Ok!