04. Załamanie nerwowe Ross

Jeszcze nie tak dawno pisaliśmy, że życie Iriny Ross może przypominać bajkę. Piękna i zdolna młoda kobieta, która ma talent, urodę, pieniądze i sławę, której serce bije mocniej na widok przystojnego napastnika Arsenalu Londyn – tak właśnie wyglądało życie Iriny Ross. Jednak od jakiegoś czasu dziewczyna nie radzi sobie zbyt dobrze.

Po zakończeniu trasy koncertowej Irina zdecydowała się na krótki urlop, jednak po tym jak przyłapano ją na randkowaniu z piłkarzem, dziewczyna przechodzi załamanie nerwowe. Według naszych źródeł pokłóciła się ze swoim chłopakiem oraz agentką, Carlą Mitchell. Nie opuszcza swojego apartamentu i nie spotyka się ze znajomymi. Została całkiem sama…

Wychodzi na to, że Irina wcale nie jest tak idealna i nieskazitelna jak to mówią jej fani. Gwiazda ma także drugą twarz – ciemną, kłótliwą i egoistyczną. Została sama, bez wsparcia najbliższych. Może gdyby pohamowała swoje ego i pomyślała o innych, Ross byłaby teraz na jakieś gorącej wyspie i w towarzystwie ukochanego cieszyłaby się urlopem.

Irina przestała czytać gazety. Codziennie pojawiała się wzmianka na jej temat, często totalnie wyssana z palca. Nie wiedziała skąd ludzie czerpią inspirację, aby pisać te brednie. I skąd oni to wszystko wiedzą? Jej kłótnia z panią manager odbywała się w jej mieszkaniu, czyli miejscu totalnie odosobnionym. Ktoś musiał za tym stać. Jej pierwszą myślą był Olivier, bo odkąd piłkarz pojawił się w jej życiu, spadały na nią same problemy. Mógł powiadomić prasę, że wychodzą razem z klubu i jadą do jej apartamentu. Nazajutrz poinformował ich o kłótni z Carlą – a teraz, po tym jak nie odebrała kilku jego telefonów – wymyślił historyjkę z załamaniem nerwowym.

Uciekła w muzykę ze swoimi problemami. Zasiadła przy dużym, czarnym fortepianie, który stał przy szklanej ścianie w salonie. Spoglądając na przykryte białą mgłą miasto, zagrała bardzo smutną i melancholijną melodię. Wypływała prosto z wnętrza, skomponowała ją od nowa, aby oddać to, co gra w jej sercu.

Zamknęła oczy i całkowicie oddała się tworzeniu. Pochłonięta była przez muzykę, przez piękne dźwięki fortepianu, przez melodię przepełnioną bólem i cierpieniem, ale i nadzieją na lepsze jutro. Smutna ballada rozchodziła się echem po każdym kącie mieszkania, doskonale oddając stan emocjonalny Iriny.

- Piękna melodia – usłyszała za plecami. Aż podskoczyła ze strachu, a spod jej palców wyszła okropnie fałszywa nuta. – Nie przestawaj, nie chciałem ci przeszkadzać.

- Aaron… Musisz się tak skradać?

- Drzwi były otwarte. Uznałem, że to zaproszenie – zaśmiał się.

- Ta… Czuj się jak u siebie.

Młody piłkarz rozsiadł się na kanapie, a nogi położył na szklanym stoliku do kawy. Nie za bardzo spodobało się to Irinie, ale przemilczała sprawę, mając już dość sprzeczek. Stanęła za kuchenną ladą i zabrała się za przygotowanie kawy.

- Co to było? Ta muzyka? – zapytał.

- Nic takiego. Wymyśliłam na poczekaniu. Fajne?

- Mega!

- Zaraz spiszę i może wykorzystam na nowym krążku. Co u ciebie?

- Masz rację, pogadajmy o mnie, bo u ciebie ostatnio za mało się dzieje – zaśmiał się. – Masz załamanie nerwowe?

- Nie czytaj tego szmatławca, Aaron.

- Ale z Olivierem jest coś na rzeczy, nie?

- Nic nie ma. Byłam zalana, nic nie pamiętam i równie dobrze mogę go teraz oskarżyć o wykorzystanie seksualne. Spędził ze mną cały wieczór w klubie, stawiał mi drinki i nie wiadomo, co mi do nich dosypał.

- Co za bzdury!

- Sama już nie wiem… Odkąd się pojawił, w moim życiu dzieją się dziwne rzeczy. Podejrzany z niego typ.

- Irina! Giroud to najnormalniejszy, najporządniejszy i najbardziej odpowiedzialny facet jakiego znam. Na lepszego trafić nie mogłaś. A że z tobą spał… Cóż, to tylko mężczyzna, a ty jesteś piękną kobietą.

Irina pochwyciła kubki i zajęła miejsce obok kuzyna, nie spuszczając z niego złowieszczego wzroku.

- Co robisz? – zapytał, zaniepokojony jej wyrazem twarzy.

- Liczę do dziesięciu. I wiesz co? Jestem na ośmiu i wcale nie jest mi lepiej – odparła, podając mu kawę.

- Iri, proszę cię… Znam Oliviera i wiem, że to spoko facet. Muchy by nie skrzywdził.

- Więc dlaczego robi to mnie? Jaki ma w tym interes, co?

- Uwielbiam być mężczyzną! – zaśmiał się. – Wy, kobiety, jesteście takie… skomplikowane.

- Aaron!

- Dziewczyno, przecież dzwonił do ciebie. Chciał pogadać i wyjaśnić sytuację. Nie ignoruj go, a wysłuchaj, wtedy więcej zrozumiesz. A poza tym…

- Co?

- Nic… Muszę się już zbierać – powiedział, wstając z uśmiechem z kanapy.

- Ej!

- Powiem ci tylko tyle, że Olivier bardzo się zmienił. Czuje się winny i bardzo chciałby cię przeprosić. Daj mu tą możliwość. A poza tym… Słuchaj, znam was nie od dzisiaj, tak? Wydaje mi się, że ciągnie go do ciebie. A ciebie…

- Mnie?

Aaron wpatrywał się w kuzynkę z chytrym uśmieszkiem. Nie chciał mówić za wiele, bo mógłby za to nieźle oberwać. Irina bywała wobec niego agresywna, ale nie mógł się powstrzymać przed rzuceniem drobnej aluzji.

- Iri, spójrz w lustro i przyznaj, że Olivier jest ci obojętny. Trzymaj się, ślicznotko! Zadzwonię!

Blondynka podeszła do drzwi i zamknęła je na klucz. Nie chciała kolejnych nieproszonych gości. Poczym udała się do sypialni, w której stało duże lustro. Przez chwilę wpatrywała się w swoje odbicie, próbując znać coś ciekawego, ale uznała, że te żałosne próby odwrócenia uwagi od oczu, na nic się zdają. Napotkała swoje badawcze spojrzenie i przełknęła głośno ślinę. Wzięła głęboki wdech i powiedziała:

- Olivier Giroud jest mi całkowicie obojętny. – Stała w bezruchu, ciągle patrząc sobie w oczy. Jakby czekała na jakąś reakcję sił nadprzyrodzonych, ale nic takiego się nie miało miejsca. – Na razie – dodała, niemalże szeptem, odchodząc od lustra.

Usiadłszy na kanapie w salonie i z kubkiem chłodnej już kawy, Irina spoglądała na przepiękną londyńską panoramę. Trudno jest się przyznać do własnych uczuć, zwłaszcza, kiedy są one dość obce. Nigdy prawdziwie nie kochała. Spotykała się z chłopakiem o imieniu Tom, ale było to tak dawno, że niemalże o nim zapominała. A przecież całkiem niedawno skończyła szkołę. Później był jeszcze niejaki Carlos, ale był to prowizoryczny związek z producentem muzycznym, aby wyreklamować jej pierwszą płytę. Niewiele miało to wspólnego z prawdziwą miłością. Była młoda i naiwna. Teraz, po czterech latach w showbiznesie, nie zdecydowałaby się na taki wyimaginowany związek. Nawet w celu reklamy.

Carla miała dość określone zdanie na ten temat. Jednak jej łatwo było mówić. Wszystko przychodziło jej z łatwością. W końcu najważniejsza była kasa, kasa i kasa… Nie rozumiała co to znaczy kochać. Była tak inna od Iriny i aż dziw brał, że się nie pozabijały, ale jako tako zaprzyjaźniły.

Z rozmyślań wyrwał ją dzwonek do drzwi. Kolejny gość… Jak to się dzieje, że kiedy brakuje jej towarzystwa, wszyscy są zajęci własnym życiem. A kiedy potrzebuje samotności i trochę spokoju, to znajomi sobie o niej przypominają?

Zwlekła się z sofy i otworzyła drzwi.

- Cześć – powiedział Olivier.

- Co tu robisz?

- Nie odbierałaś telefonów. Bałem się, że coś ci się stało. – Mówił dość przekonywująco, ale Irina nie była głupią blondynką. Posłała mu znaczące spojrzenie, pod którym nawet największy twardziel by się ugiął. – No, dobra. Gadałem z Aaronem. Powiedział, że cię zmiękczył.

Dziewczyna uśmiechnęła się do swojego geniuszu i zaprosiła piłkarza do środka.

- Coś do picia?

- Nie, dzięki. Nie zajmę ci dużo czasu.

- Siadaj – powiedziała, wskazując kanapę.

- Przyszedłem, aby zapytać czy wszystko w porządku. Twoja agenta nie wyglądała na sympatyczną, a poza tym bardzo na ciebie najeżdżała.

- Jak widzisz jestem w jednym kawałku.

- Cieszy mnie to – rzekł z uśmiechem. – Mam nadzieję, że nie masz przeze mnie dużych kłopotów.

- Carla to typ, który musi się wyzłościć, ale zaraz jej przejdzie i będzie układać wielki plan poprawy mojego wizerunku. Wzór dla nastolatek nie może się szlajać po nocach z podejrzanymi typami.

- To jest ich więcej? – zaśmiał się. – A poważnie, to bardzo cię przepraszam.

- Nie ma za co. Chyba że o czymś nie wiem…

- Co masz na myśli?

- „Dziennik londyński”.

- Uważasz, że jestem kablem?

- Nie wiem. A jesteś?

- Wiesz co? Przyszedłem tutaj, bo było mi cię żal. Dużo na ciebie spadło i chciałem jakoś pomóc. Pomimo tego, że się dobrze nie znamy, to jesteś ostatnią osobą na którą mógłbym donieść prasie. Sądziłem, że to początek pięknej przyjaźni, bo dobrze się bawiliśmy w klubie, a potem tutaj… Widzę, że to nic dla ciebie nie znaczyło.

- Nie unoś się, tylko zapytałam.

- Wiem, że życie ciężko się doświadczyło, ale nie wszyscy faceci to łajdacy, a przyjaciele zdrajcy. Sądziłem, że jesteś inna, normalna. Ale jesteś taka sama jak wszystkie. Chyba nie mamy o czym ze sobą rozmawiać. Cześć! – powiedział i wyszedł, trzaskając drzwiami.

- Tylko zapytałam… – wyszeptała do siebie i pobiegła do sypialni, aby wypłakać się w poduszkę. 

__________

Chyba zauważyliście, że Irina ma jakieś wahania nastroju, nie? 

To chwilowe. I od razu Was uspokoję - to nie ciąża :)