03. Gorący romans

Jeszcze nie tak dawno Irina Ross twierdziła, że jej serce jest wolne i czeka na wielką miłość. Młoda dziewczyna nie spotykała się z nikim na poważnie, a jedynymi mężczyznami, którzy widywani byli u boku pięknej blondynki, byli ludzie z branży. Jednak wszystko wskazuje na to, że ktoś zapukał do serca piosenkarski.

Wczoraj wieczorem w londyńskim klubie „Euforia” odbywała się impreza urodzinowa gwiazdora Arsenalu Londyn – Oliviera Giroud. Ross pojawiła się na niej w roli gościa i według naszego źródła zaśpiewała „Happy Birthday” solenizantowi. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że ta dwójka cały wieczór spędziła w swoim towarzystwie, przyjaźnie rozmawiając, śmiejąc się i flirtując przy barze.

Jak twierdzi ochrona klubu, Ross oraz Giroud opuścili zabawę razem, wspólnie wsiadając do taksówki i odjeżdżając w nieznanym kierunku. Czyżby szykowała się rewolucja uczuciowa w sercach tej dwójki? „Dziennik londyński” życzy powodzenia!

Mieszkanie Iriny nie różniło się niczym szczególnym od pozostałych apartamentów w tej części miasta. Duże, przestronne i jasne pomieszczenia, otwarty salon, dwie łazienki i ogromna, oszklona ściana rozpościerająca przepiękny widok na Londyn.

Irina bardzo lubiła to mieszkanie. Czuła się w nim bezpiecznie i swojsko. Rzadko spraszała gości, bo wydawało jej się, że zakłóci to świętość i niedostępność tego miejsca. Jedynie osoby bardzo jej bliskie miały tam wstęp: Aaron, jej agentka Carla oraz gospodyni Margarett, która zajmowała się pilnowaniem porządku podczas wyjazdów Iriny.

Dziewczyna najbardziej lubiła poranki. Uwielbiała, kiedy tak rzadkie promienie słoneczne oświetlały jej twarz, kiedy z kuchni dochodził do niej zapach świeżo zaparzonej przez panią Margarett kawy, kiedy nie zważając na nic mogła przechadzać się po mieszkaniu w samych dresach i potarganych włosach – bez obaw, że zobaczy ją jakiś nieproszony fotograf.

Jednak dzisiejszy poranek nieco różnił się od tych, które tak bardzo lubiła. Zamiast słońca dostała krople deszczu stukające o szybę, zamiast aromatu kawy czuła odurzającą woń alkoholu, ludzkiego potu i męskich perfum, nie miała na sobie luźnych ciuchów – była naga! Przetarła oczy i opierając się na łokciach rozejrzała się wokoło. Bałagan, porozrzucane ciuchy, na wpół opróżnione butelki z winem.

- Co się dzieje? – zapytała sama siebie, spoglądając na poruszającą się miarowo kołdrę. Z lękiem odchyliła pierzynę. Ujrzała spokojnie śpiącego Oliviera, równie pijanego, brzydko pachnącego i nagiego jak ona. – O kuźwa!

Ze smutkiem przyznała, że nic nie pamięta z zeszłej nocy. Impreza urodzinowa, Aaron, Olivier… A co potem?

Była zawstydzona, zawiedziona samą sobą i bardzo, bardzo zła.

Pośpiesznie wysunęła się z łóżka i zniknęła w łazience, aby zmyć z siebie trudy wczorajszego dnia. Koniec trasy koncertowej miał oznaczać wakacje, wolny czas, leniuchowanie i odpoczywanie, a nie pakowanie się w kolejne kłopoty, troski i niepowodzenia.

Po kąpieli czuła się odprężona i odświeżona. Ubrała jasne spodnie oraz czarną koszulkę, a włosy ściągnęła w koński ogon. Nie przypominała sławnej gwiazdy. Wyszła z łazienki i natchnęła się na zbierającego z podłogi swoje rzeczy Oliviera. Ku jej szczęściu, chłopak miał już na sobie sprane dżinsy. Ich spojrzenia się spotkały, oddechy rozregulowały. Nikt nie wiedział co powiedzieć, jak się zachować, co zrobić… Irina podniosła spod swoich stóp okulary przeciwsłoneczne należące do piłkarza i podała mu je, mówiąc:

- Cześć.

- Hej – odparł i skinął głową w geście podziękowania. – Jak się czujesz?

- Głowa mi pęka.

- Mi też. – Olivier podrapał się w tył głowy i uśmiechnął się nieśmiało do dziewczyny.

- Jesteś głodny? Może zjemy jakieś śniadanie.

- Chętnie.

Po chwili byli już w kuchni, jednak między nimi wytworzyła się dziwna linia napięcia. Byli stremowani i skrępowani, zupełnie jakby zeszłej nocy zrobili coś złego i zakazanego.

- Muszę cię o coś zapytać… – powiedziała nagle Irina, nalewając czarną kawę do kubków. – Wszystkie znaki na ziemi i niebie potwierdzają moje obawy, ale chcę to usłyszeć jeszcze od ciebie. Kompletnie nic nie pamiętam z zeszłej nocy… Czy my uprawialiśmy seks?

- Żałuję, że tego nie pamiętasz, bo było rewelacyjnie.

- O, nie…

- Nie bój się. Nikomu nie powiem. Nie chcę wywoływać niepotrzebnych sensacji.

- Nie w tym rzecz… Ale dzięki.

Usiedli na wysokich krzesłach przy kuchennej ladzie i zajadali się pysznymi tostami z marmoladą. W głowie Iriny kłębiło się mnóstwo myśli, bo miała wiele wątpliwości. Nie chciała wmieszać się w stały związek, bo według niej nie miało to sensu przy jej częstych wyjazdach.

- Dzień dobry! – powiedziała nagle pani Margarett, wchodząc do mieszkania i wywołując jednocześnie lęk u Iriny i Oliviera. Obydwoje podskoczyli na swoich krzesłach. Ich policzki oblały się bladoróżowym rumieńcem, bowiem piłkarz wciąż był półnagi, a to jednoznacznie wskazywało, co wydarzyło się w sypialni wokalistki. - Irinko, chyba powinnaś to zobaczyć – dodała, podając dziewczynie dzisiejsze wydanie „Dziennika londyńskiego”.

Irina przeleciała szybko wzrokiem po krótkiej notatce odnośnie jej osoby. Bardzo jej się to nie spodobało. Nie chciała być z nikim wiązana, a tym bardziej z Olivierem, do którego nie żywiła głębszych uczuć. Słynęła z dobrego, nieskazitelnego wizerunku, nie wdawała się w romanse i przypadkowe znajomości. Nie rozbijała się drogimi samochodami, nie pijała dużych ilości alkoholu, nie ćpała, nie wdawała się w bijatyki z paparazzi, nie wywoływała żadnych skandali. Najważniejsza była dla niej jej muzyka i tylko z nią chciała być kojarzona.

- Złe wieści? – zapytał Olivier, zaglądając jej przez ramię na kartkę papieru.

- Mamy romans.

- Co?!

Irina wręczyła mu dziennik, a sama nalała sobie dodatkowej kawy, bo negatywne emocje i irytacja powoli wkradały się do jej umysłu. Musiała się uspokoić. Nienawidziła takich sytuacji, kiedy w mediach pojawiały się informacje na temat jej prywatnego życia. Nie było tego dużo, ale niektóre plotki – na przykład te o rodzicach, których rzekomo pozostawiła na pastwę losu – bardzo mocno kłuły ją w serce. Media nie pisały ani odrobiny prawdy, kiedy w grę wchodziła sfera prywatna irinowego życia, dlatego tak bardzo ją to denerwowało.

Nagle rozległo się potworne walenie do drzwi. Irina błagalnie spojrzała na gospodynię, która z miłym uśmiechem ruszyła ku drzwiom. Otworzyła je, a na progu ujrzała wysoką brunetkę – Carlę Mitchell. Kobieta z rozmachem weszła do środka, niemalże taranując panią Margarett. W dłoniach trzymała zwitek gazet, w tym „Dziennik londyński”. Ostro rzuciła nim o kuchenną ladę, mówiąc:

- Co to do cholery ma być, Irina?

- To szmatławiec.

- Czyżby? Jakoś mi się nie wydaje, aby ściemniał! – rzuciła kąśliwie, spoglądając na siedzącego Oliviera. – Co ty do cholery wyprawiasz, dziewczyno?! Tyle lat pracujemy nad twoim wizerunkiem. Staramy się, aby ludzie cię lubili, podziwiali i szanowali, abyś była kojarzona wyłącznie z muzyką. Nie możesz się tak szlajać po klubach i wychodzić z nich z kim ci się żywnie podoba. Chcesz mieć chłopaka? Świetnie! Powiedz mi o tym, a ja znajdę dla ciebie odpowiednią partię.

- Proszę? Carla, ja nie jestem przedmiotem, który możesz sobie ustawiać jak ci się podoba. Nie zapanujesz nad moimi uczuciami!

- O, proszę! W grę już wchodzą uczucia?! Jedna noc, porządne bzykanko i Irinka zakochana! Opanuj, się dziewczyno! Trzeba było chociaż wybrać kogoś porządnego, a nie piłkarza! Świat już ma jednych Beckhamów. A może wolisz Shakirę i tego, jak mu tam…

- Pique – wtrącił się Olivier.

- Jeden grzyb. Irina, nie możemy sobie pozwolić na takie wyskoki. Musisz mi mówić o wszystkich swoich potrzebach. Ja wszystko załatwię, wiesz, że możesz na mnie liczyć. Ale ja nie czytam w myślach i nie wiem na co aktualnie masz ochotę.

- Dajcie mi święty spokój.

- No i w końcu mądrze gadasz – rzekła Carla, zdejmując marynarkę.

- Ja mówię poważnie. Zostawcie mnie samą.

- Proszę? Mamy jeszcze wiele spraw do omówienia.

- Nie, ja mam dwutygodniowy urlop! Wyjdźcie stąd!

- Ale Irina…

- Ogłuchłaś? – wrzasnęła, wymachując rękoma. – Nie chcę teraz nikogo widzieć. Ani ciebie, ani ciebie – rzekła, spoglądając na Oliviera. – Zabieraj to. – Irina chwyciła za marynarkę agentki i cisnęła nią w kobietę. Zaraz potem podeszła do kanapy, na której leżały zebrane o poranku przez Oliviera rzeczy, i nimi również rzuciła w stronę chłopaka. – Chcę być sama! Nie chcę was widzieć. Mam was dosyć, rozumiecie! Dosyć!

Dziewczyna podeszła do drzwi i otworzyła je na roścież. Bardzo ciężko oddychała, ale mimo wszystko starała się pohamować łzy. Czekała aż nieproszeni goście opuszczą jej mieszkanie, a kiedy tak się stało, z trzaskiem zamknęła frontowe drzwi. Oparła się o nie plecami i zjechała na podłogę, gdzie usiadła i chowając głowę między kolanami, rozpłakała się jak małe dziecko.

- Wszystko będzie dobrze – usłyszała nad głową. Uniosła wzrok i ujrzała panią Margarett.

- Dzień się dopiero zaczął, a ja jestem wykończona.

- Zmęczenie psychiczne bardziej oddziałuje na nasz organizm, niż to fizyczne. Idź do łóżka, prześpij się jeszcze, a ja przygotuję ci ciepłe kakao.

- Bardzo pani dziękuję.

- Drobiazg, kochanie.