20. Szczęśliwe zakończenie

Śpieszymy z radosnymi nowinami! Jak dowiedział się „Dziennik londyński” od kuzyna Iriny Ross, piłkarza Aarona Ramseya, słynna piosenkarka oraz jej chłopak, Olivier Giroud, pogodzili się. Para obecnie przebywa w domu rodzinnym dziewczyny, gdzie Irina wraca do zdrowia.

Na razie nie ma żadnych nowych informacji na temat tego, co tak naprawdę działo się z Ross przez ostatnie dni. Wiadomo, że dziewczyna zniknęła, ale odnalazła się poprzedniej nocy. Czekamy na pierwszą wypowiedź samej zainteresowanej w tej sprawie. Wszystko owiane jest tajemnicą, a fani piosenkarki na pewno chcą wiedzieć jak czuje się ich idolka.

Irina zbudziła się o poranku i z przyjemnością stwierdziła, że znajduje się w silnych ramionach Oliviera. Już dawno nie spała tak dobrze i teraz znała powód swojego niewyspania. Brakowało jej tego ciała, zapachu jego skóry i miarowego bicia serca Francuza.

Nie chciała go obudzić, ale nie mogła się powstrzymać przed pocałowaniem go. Złożyła delikatny i subtelny pocałunek na jego szyi, poczym uśmiechnęła się sama do siebie. Nie śniła. On naprawdę był z nią, leżał w tym samym łóżku, w łóżku, które nigdy nie gościło męskiego ciała. Kiedy mieszkała w domu rodziców nie w głowie jej byli chłopcy. Jej celem była muzyka i swój cel osiągnęła.

- Dzień dobry – mruknął Olivier, leniwie otwierając oczy. – Nie śpisz?

- Przepraszam, nie chciałam cię obudzić.

- Jak tak ma wyglądać pobudka, to możesz mnie budzić codziennie – zażartował i wbił się w jej usta. – Jakie są plany na dzisiaj?

- Chciałabym jeszcze pobyć trochę z rodzicami, ale wiem, że ty musisz wracać do Londynu – powiedziała smutno.

- Niestety. Trener jest wyrozumiały, ale czas wracać do treningów.

- W Londynie trwa teraz pewnie niezłe oblężenie mojego domu. Nie będę miała spokoju w mieście. Tutaj mogę odpocząć i wykurować się – dodała i zakasłała.

- Powinien zobaczyć cię lekarz. Ale masz rację, lepiej będzie jak tu zostaniesz. Mogę przyjechać do ciebie po treningu i zostać, jeśli twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko.

- Porozmawiam z nimi.

- Wstajemy? Jestem głodny jak wilk. Zjadłbym konia z kopytami.

- To wstawajmy – rzekła z uśmiechem. – Przygotuję śniadanie.

Irina oraz Olivier narzucili na sobie cieplejsze ubrania i razem wyszli do salonu, który sąsiadował z pokojem dziewczyny. Przy stole siedział ojciec, popijając herbatę i rozmawiając z Aaronem. Jego obecność była sporym zaskoczeniem, ale zapewne i on chciał spotkać się z kuzynką po tych smutnych wydarzeniach ostatnich dni.

- No, proszę! Jest zguba! Cała i zdrowa!

- Nie powiedziałbym, że taka zdrowa – wtrącił Olivier i przywitał się z rodzicami swojej dziewczyny.

- Cześć, Aaron – rzekła Irina, całując chłopaka w policzek.

- Gdzieś ty była tyle czasu, co?

- Aaron, proszę cię… Wiem, że postąpiłam lekkomyślnie, ale…

- Lekkomyślnie?! Czy ty sobie wyobrażasz co my wszyscy czuliśmy?!

- Aaron, daj spokój – rzekł twardo Giroud.

- Nie! Nie dam spokoju! – warknął i dźwignął się z miejsca. – Wszyscy głaszczecie ją po głowie, a jej potrzebny jest porządny ochrzan! Postąpiłaś głupio i egoistycznie, a nie lekkomyślnie! Co ci strzeliło to tego pustego łba, hę?!

- Nie wiem, Aaron. Zagubiłam się!

- Zgubić to się można w lesie, wiesz?! W dupie ci się chyba poprzewracało! Za dobrze masz w życiu. Zgrywasz z siebie biedną i smutną Irinkę i do głowy ci nie przyszło, że wszyscy, którzy cię kochają, martwią się o ciebie!

- Aaronku – wtrąciła się pani Rossenberg. – Irina już zrozumiała swoje błędy.

- Guzik prawda! Posłuchaj mnie teraz uważnie – zwrócił się do blondynki. – Jeśli jeszcze raz wywiniesz taki numer, jeśli jeszcze raz znikniesz bez słowa, jeśli nie przyjdziesz do mnie ze swoimi problemami, to normalnie cię chyba za nogi powieszę, rozumiesz?! Jak w ogóle mogłaś pomyśleć, że cię nienawidzę?! Po cholerę ja mieszkam w tym Londynie, hę?! Zawsze możesz na mnie liczyć. Zawsze! – powiedział i przytulił Irinę.

- Przepraszam – zaszlochała mu w ramię.

- I przestań już ryczeć, głupia dziewojo, bo wyglądasz okropnie.

- Dzięki.

- Jestem szczery do bólu. I zawsze do usług – dodał, spoglądając jej w oczy i całując w policzek. – Nie rycz, no! – rzekł, wycierając jej łzy. – Przyzwyczaiłem się już, że doprowadzam kobiety do łez, ale zazwyczaj ma to miejsce w łóżku lub podczas moich żartów.

- Aaron! – skarcił go pan Rossenberg. Piłkarz podniósł ręce do góry w geście obronnym i ze śmiechem usiadł przy stole.

Irina usiadła na kanapie i odrzuciła głowę do tyłu.

- Herbaty? – zapytał Olivier, stawiając bagaże przy wejściu i kierując się w stronę kuchni.

- Poproszę.

Blondynka była potwornie zmęczona, ale cieszyła się, że wreszcie wróciła do własnego mieszkania. Wychodziła z niego zrozpaczona i samotna, a wróciła odmieniona i pogodzona z najbliższymi. Nigdy nie przypuszczałaby, że tak właśnie się stanie.

- O czym myślisz? – zapytał chłopak, wręczając jej gorący kubek i siadając obok niej.

- O wszystkim po trochu.

- O mnie? – zaśmiał się, kręcąc zabawnie brwiami.

- Chciałbyś – powiedziała, uderzając go poduszką leżącą obok. – Myślę o rodzicach.

- Nie martw się. Wybaczyli ci wszystko.

- Wiem, ale martwi mnie sposób w jaki żyją. Chciałabym im pomóc, ale obawiam się, że nie przyjmą mojej pomocy.

- Zrób wszystko, aby stało się inaczej.

- Łatwo powiedzieć. Wiesz… Myślałam o kupnie domu. Mogliby zamieszkać ze mną.

- Wybacz, ale jakoś nie widzę twoich rodziców w Londynie. Starych drzew się nie przesadza.

- Ale jakby wybrać dom na obrzeżach? I tak zawsze wszędzie jeżdżę samochodem, a dodatkowe dwadzieścia minut drogi mnie nie zbawi.

- Myślę, że to dobry pomysł. Pogadaj z nimi na ten temat.

- Nie omieszkam.

- Jednak wydaje mi się, że ciągle coś cię trapi. Powiedz mi o co chodzi – poprosił, zakładając jej włosy za ucho. Irina spojrzała w oczy chłopakowi i zebrała się na szczerą rozmowę.

- Ostatnio dużo rozmawiamy, ale omijamy jeden temat. Musimy porozmawiać o twojej żonie i dziecku.

- Hm… – Olivier zarzucił ramię na barki dziewczyny. – Lorie to dla mnie historia. Poznaliśmy się dawno temu, byliśmy jeszcze szczylami nic nie wiedzącymi o dorosłym życiu. Pewnego razu zaszaleliśmy i wpadliśmy. Kiedy jej rodzice dowiedzieli się o ciąży wymusili na nas ślub. A potem zaczęło się psuć. Patrick pojawił się na świecie, a ja wówczas przechodziłem przez dobry okres w swojej karierze. Nie ukrywam, że ich zaniedbywałem. Z Lorie zdecydowaliśmy się na przerwę, stąd separacja, bo sądziliśmy, że to się to jeszcze naprawić.

- I nie udało się?

- Jak widać. Oddalaliśmy się od siebie coraz bardziej. Potem musiałem wyjechać do Londynu i stan separacji utrzymał się do dziś.

- Masz kontakt z synem?

- Oczywiście. Jak tylko mogę jeżdżę do Francji, często z nim rozmawiam przez telefon, ale jest jeszcze bardzo mały i niewiele rozumie. Jest dla mnie ważny, pomagam Lorie w jego utrzymaniu. Jestem ojcem i staram się sprostać temu wyzwaniu, ale nie jest to łatwe, kiedy dzieli nas tyle kilometrów.

- Myślisz o powrocie do ojczyzny?

- Może kiedyś, ale na pewno nie teraz. Iri, co jest? – zapytał, zauważając jej strapioną minę. – Boisz się, że pewnego dnia zapragnę tam wrócić i naprawić relacje z Lorie i dzieckiem?

- No, coś w tym stylu.

- Posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie – rzekł, chwytając w dłonie jej twarz i zmuszając Irinę, aby spojrzała mu w oczy. – Jesteś dla mnie najważniejsza i bardzo cię kocham. Chcę się rozwieść z Lorie, aby móc ożenić się z tobą.

- Olivier, ja…

- Wiem, że jesteśmy dopiero na początku naszej drogi, ale mam nadzieję, że nastanie czas, kiedy zaczniemy poważnie myśleć o naszym związku. Patrick to mój syn i zawsze będzie dla mnie ważny. Pragnę, abyś go poznała i polubiła, ale musimy wszystko rozegrać na spokojnie i powoli. Wiedz, że nie planuję wracać do Francji bez ciebie. Jeśli nie chcesz, w porządku. Zostaniemy w Londynie, bądź gdziekolwiek tylko zechcesz. Pojadę za tobą nawet na Grenlandię.

- To słodkie – wyszeptała, rzucając mu się na szyję. – Dziękuję ci, że jesteś.

- Cała przyjemność po mojej stronie – zaśmiał się.

__________

Od początku miał to być mało ambitny blog, który powstał pod wpływem chwili. Miałam dość tematu traumatycznej adopcji, alkoholizmu, zdrady, beznadziei, nieszczęścia i wewnętrznego rozdarcia, który zafundowałam bohaterom swoich pozostałych blogów, które pisałam równorzędnie z tym.

Choć i tu dramatów nie zabrakło, to były one inne niż tam. I cieszę się, że napisałam to opowiadanie, bo było dla mnie jak rozładownie emocji i rozluźnienie mózgownicy. 

Dziękuję, że tu byliście i znosiliście moje bazgroły :) 

Mam nadzieję, że się zobaczymy na innych blogach. 

Od teraz jestem tutaj:

Śmiech dziecka

Droga do Tamesis