01. Ostatni koncert

Irina Ross, znana wokalistka młodego pokolenia, wystąpi dzisiaj wieczorem na stadionie Wembley w ramach swojej trasy koncertowej „Diamonds are forever”. Będzie to ostatni występ młodej gwiazdy w ramach wspomnianej trasy. Bilety na to wydarzenie zostały wyprzedane w dwa tygodnie od otworzenia kas. Irina podbija sceny nie tylko rodzinnej Anglii, ale także całego europejskiego świata muzyki. Zdobywa serca młodych nastolatków i wzbudza zazdrość w rówieśniczkach, jednak niewątpliwie nie przeszkadza jej to odnosić ogromnych sukcesów.

Dzisiejszy koncert będzie również ostatnim oficjalnym występem młodej piosenkami. Ross zapowiedziała, że po trasie koncertowej skupi się na nagraniu nowego albumu, którego premiera zaplanowana jest na przyszły rok. Nie pozostaje nam nic innego jak życzyć Irinie kolejnych sukcesów, a państwu niezapomnianych wrażeń podczas jej show. 

- Dziękuję wam, kochani! – krzyknęła blondynka do mikrofonu, wywołując tym samym salwę oklasków i entuzjastycznych krzyków u swoich fanów zgromadzonych na stadionie. Ubrana w skąpą czarną sukienkę, z rozpuszczonymi włosami i ekstrawaganckim makijażem, stała w świetle jupiterów na ogromnej scenie, mając doskonały widok na zgromadzoną publiczność. – Dzięki za wspaniałe pół roku, za wszystkie koncerty w całej Europie, za wsparcie i miłość, za listy i pozdrowienia, za energię, która dodaje mi mocy każdego dnia! Dzięki wam mam po co żyć i tworzyć. Jesteście najwspanialszymi fanami na świecie! Mam nadzieję, że niebawem zobaczymy się znowu! Uważajcie na siebie i wracajcie bezpiecznie do domu! Kocham was! – krzyknęła i skłoniła się głęboko przed rozentuzjazmowanym tłumem. Posłała kilka uśmiechów oraz niewidzialnych całusów, i zniknęła za kulisami sceny, zmęczona, wykończona, ale równie szczęśliwa.

- Genialny koncert! Moje gratulacje! – Do Iriny doskoczyła jej agentka, Carla Mitchell. – Porwałaś tłum i powaliłaś ich na kolana! Jutro będą o tym pisać wszystkie gazety!

- Dzięki. Mamy teraz coś w planie czy mogę iść do garderoby?

- Jutro masz wywiad w radiu, ale nic poza tym. Widziałam w strefie VIP twojego kuzyna, pewnie cię zaraz odwiedzi. Nie siedźcie za długo. Zasługujesz na odpoczynek. Poradzisz sobie?

- Tak, w porządku.

- To ja spadam! Umówiłam się na kolację z jednym z organizatorów. Trzymaj się, ślicznotko!

- Cześć, Carla!

Irina odprowadziła wzrokiem swoją agentkę, poczym wolnym krokiem udała się w stronę garderoby. Wchodząc do środka zauważyła stół zastawiony jej ulubionym jedzeniem oraz mnóstwem prezentów: czekoladkami, maskotkami oraz kwiatami z poprzyczepianymi karteczkami. Przeczytała kilka z nich, odbierając gratulacje od znanych i lubianych londyńskich sław. Mimowolnie się uśmiechnęła i poczłapała do łazienki, aby wziąć prysznic.

Przebrała się w wygodne dżinsy, trampki oraz czarny top, a na wierzch zarzuciła szarą, sportową bluzę. Wszystkie osobiste rzeczy zapakowała do torby, którą przewiesiła sobie przez ramię. Była gotowa do wyjścia, ale wówczas rozległo się pukanie do drzwi. Nie była w nastoju na odwiedziny rozszalałych fanów bądź wścibskich dziennikarzy, ale słynęła z nieskazitelnego wizerunku, dlatego przybrała sztuczny uśmiech na twarz i odtworzyła drzwi.

Ku jej wielkiej radości za drzwiami stał jej ukochany kuzyn, z którym się wychowywała – Aaron. Znali się i rozumieli jak rodzeństwo, od zawsze bardzo dobrze się dogadywali. Aaron był jedyną osobą, którą chciałaby mieć zawsze przy sobie, bo przy nim nie musiała niczego udawać.

- Aaron! – krzyknęła, rzucając mu się na szyję. – Cieszę się, że cię widzę. Wchodź!

Irina uchyliła szerzej drzwi, aby przepuścić kuzyna. Zaraz za nim do pomieszczenia wszedł wysoki brunet, którego Aaron przedstawił jako kolegę z drużyny.

- To Olivier. Zaprosiłem go na koncert, bo wisiałem mu przysługę, a poza tym wczoraj miał urodziny.

- Naprawdę? To wszystkiego najlepszego.

- Dzięki. Super koncert, świetnie się bawiłem.

- Byłaś niesamowita! Nieziemska, genialna, fantastyczna!

- Daj już spokój, Aaron – zaśmiała się. – Siadajcie. Chcecie coś do picia, do jedzenia? Cały stół jest do waszej dyspozycji – dodała, wskazując na masy jedzenia zalegające w kącie.

- Pewnie, że nie pogardzę – rzucił Aaron i zabrał się za pałaszowanie.

- Co słychać? – Irina nalała niegazowanej wody do szklanki i zajęła miejsce na kanapie obok Oliviera.

- Wczoraj graliśmy mecz i strzeliłem bramkę! – ekscytował się Aaron.

- Zdolniacha!

- Rozumie się samo przez się! A ty jak tam? Koniec trasy i co teraz?

- W zasadzie to nic się nie zmieni, tyle że zostaję w Londynie. Wciąż mam wywiady, sesje, jakieś gościnne występy w programach, ale z tak dużymi koncertami na razie basta. Jestem wykończona i muszę naładować baterie.

- Wracasz do domu?

- Nie, do mojego mieszkania.

- Nie odwiedzisz rodziców?

- Dobrze wiesz jaki mam z nimi kontakt – powiedziała, upijając łyk wody i posyłając skrępowany uśmiech Olivierowi.

- To skoro zostajesz w Londynie, może wpadniesz na naszą imprezę – zaproponował Aaron. – Olivier miał urodziny, ale jeszcze nie wyprawił przyjęcia. Robimy je w przyszłą niedzielę w klubie. Fajnie będzie jak wpadniesz. Może nam coś zaśpiewasz…

- To dobry pomysł – zawtórował koledze francuski napastnik. – Będę bardzo szczęśliwy, jeśli zaszczyci nas swoją obecnością taka gwiazda.

- Olivier, daj spokój! – zaśmiał się Aaron. – Jaka z niej gwiazda! Pochodzi z tej samej wiochy co ja!

- Zamknij się, Ramsey!

- Co? Prawda w oczy kole?! – zarechotał. – Przyznaj się lepiej jak brzmi twoje prawdziwe nazwisko!

- Zaczynasz mnie wnerwiać, Aaron!

- Rossenberg! – wrzasnął i wybuchnął niepohamowanym śmiechem. – Ale Ross brzmi bardziej światowo!

Irina posłała kuzynowi srogie spojrzenie, ale młody piłkarz Arsenalu Londyn nic sobie z tego nie zrobił. Zataczał się niepohamowanym śmiechem, niemalże kładąc się na podłodze. Dziewczyna poczuła jak jej policzki różowieją. Wszyscy wierniejsi fani znali jej pochodzenie oraz nazwisko, ale nie lubiła, kiedy o tym przypominano. Nie była związana ze swoją rodziną i robiła wszystko, aby się od niej odciąć, dlatego też niewybredne żarty kuzyna bardzo działały jej na nerwy.

Przepraszająco spojrzała na kolegę Aarona i odstawiając szklankę z wodą na stolik, wyszła do łazienki. Do oczu napłynęły jej łzy, ale nie chciała tego nikomu pokazywać. Sama nie wiedziała, dlaczego słowa młodego chłopaka tak bardzo na nią wpłynęły. Może poczuła się upokorzona przed Olivierem, może przywołało to przykre wspomnienia z dzieciństwa i wczesnej młodości… Zazwyczaj nie reagowała tak na wspomnienie prawdziwego nazwiska, ale po półrocznej trasie nie miała już sił i teraz wszystko się w niej kumulowało. Potrzebowała odpoczynku.

- Ej, Irina, nie chciałem! – usłyszała za drzwiami. – Przepraszam. Wszystko w porządku?

- Tak, Aaron. Nie martw się, nie gniewam się. Jestem po prostu zmęczona i lepiej będzie jak już pójdziecie.

- No dobra. Zadzwonię do ciebie.

- Okay. Przeproś za moje zachowanie swojego kolegę, ale nie pożegnam się z wami osobiście. Trzymajcie się!

- Jeszcze raz przepraszam – powiedział, odchodząc od drzwi. – Chodźmy, Irina ma zły dzień.

Blondynka wytarła chusteczką spływające łzy, a kiedy usłyszała charakterystyczny trzask zamykanych drzwi, wyszła z łazienki. Nasunęła na nos ciemne okulary i przewiesiwszy przez ramię torbę, zebrała się do wyjścia. Wreszcie może pojechać do swojego mieszania, usytuowanego w centrum angielskiej stolicy. Tak dawno tam nie była, że już nie pamiętała jak ono wygląda.

Nagle usłyszała pukanie. Przewróciła ze zdenerwowaniem oczami. Znów to samo… Czy ludzie dadzą jej wreszcie święty spokój? Skończyła swoją pracę na dzisiaj. Ileż można?!

- Tak? – Wyjrzała na zewnątrz, a jej oczom ukazał się brunet, który jeszcze kilka minut temu spokojnie siedział na jej kanapie. – Olivier?

- Przepraszam, zapomniałem kurtki.

- Proszę – powiedziała, zapraszając go do środka. Jednak odniosła wrażenie, że kurka Oliviera spokojnie spoczywa na jego barkach. A ludzie zazwyczaj nie noszą dwóch palt, prawda? – Jesteś pewien, że chodziło o kurtkę? Może zgubiłeś telefon albo kluczki samochodowe…

- Yy… W zasadzie to przyszedłem, aby ponowić zaproszenie. Wiesz… na tą moją imprezę urodzinową. Widziałem, że Aaron cię zdenerwował. Ten chłopak ma do tego piekielny talent. W naszej szatni nawet najspokojniejszego Mertesackera potrafi wyprowadzić z równowagi. Chciałbym cię za niego przeprosić, bo to mój pomysł był, aby cię odwiedzić po koncercie. Bardzo chciałem cię poznać, bo lubię twoją ostatnią płytę. Mam ją w samochodzie i ciągle jej słucham. Byłbym zaszczycony jakbyś zechciała zaśpiewać na mojej imprezie. Oczywiście mogę zapłacić…

- Spokojnie – zaśmiała się. – Wpadłeś w jakiś słowotok!

- Co? Ah… no tak…

- Aaronem się nie przejmuj, jestem do tego przyzwyczajona. Nie robi tego specjalnie, on po prostu taki jest. Za dobrze go znam, aby się na niego długo gniewać. A jeśli chodzi o twoją imprezę… Muszę spojrzeć w kalendarz, ale jeśli nie będę miała planów, to z chęcią wpadnę.

- Naprawdę?! Wow, rewelacyjnie!

- Ale coś za coś.

- Słucham.

- Mówiłeś, że masz samochód. Może odwieziesz mnie do domu?

- Jasne, z przyjemnością!

- Przy okazji mogę ci podpisać tą płytę.

- Lepszego prezentu nie mogłem sobie wymarzyć.

- Świetnie – powiedziała z uśmiechem. – Idziemy?

- Naturalnie. 

__________

Wpadłam na nowy pomysł. Mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu :)